Το “μέτρον άριστον” είναι από τα πιο δημοφιλή ρητά της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας μαζί με το “ γνώθι σαυτόν” και το “μηδέν άγαν”. Αποδίδεται στον Κλεόβουλο τον  Λύνδιο έναν από τους επτά Σοφούς της Αρχαιότητας που έζησε τον 6ο αιώνα π.Χ. αλλά το συναντούμε και σε άλλους φιλοσόφους και ποιητές της Αρχαιότητας όπως τον Φωκυλίδη,

Από όλα τα γνωστά έμβια όντα ο άνθρωπος είναι το μόνο που διαθέτει νοημοσύνη, ομιλία και αυτοσυνείδηση. Το μόνο που επενεργεί στην φύση όχι μόνο παθητικά με την παρουσία του, αλλά έχει την δυνατότητα να την μεταβάλλει και να την χρησιμοποιεί προς όφελός του. Αλλά όλα αυτά έχουν ένα σημαντικό αντίτιμο.

Λέγοντας Επιστήμη, εννοούμε την τεκμηριωμένη και αναμφισβήτητη γνώση που διαθέτουμε για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Η τεκμηρίωση κατά τον Πλάτωνα εξαντλείται στην λογική επιχειρηματολογία με το εργαλείο της διαλεκτικής, αγνοώντας επιδεικτικά τον πραγματικό Κόσμο. Έτσι στον Θεαίτητο εκφράζεται η άποψη «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου».

H προηγούμενη ανάλυσή μας για την εγκύκλιο παιδεία προκάλεσε μία αντίδραση. Λάβαμε μία επιστολή που προσπαθεί, λέει, να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα. Καμία αντίρρηση, εξ άλλου ο Λουκιανός γράφει ότι . . . . ή μάλλον ας αφήσουμε τον Λουκιανό και να δούμε την επιστολή, στην οποία δεν αλλάξαμε ούτε ένα κόμμα:

Πάτε καλά;; Αυτό μας έλειπε να αφήσουμε την φιλοσοφία και να πιάσουμε τον Καλαματιανό. Πάντως . . . . . . . .