« Δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν μόνο άνδρες, γυναίκες και οικογένειες »
Η δήλωση ανήκει στην Μάργκαρετ Θάτσερ και περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την βασική παραδοχή, το κέντρο βάρους της Νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον Μίλτον Φρίντμαν και την Σχολή του Σικάγο στα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Ο Νεοφιλελευθερισμός έχει οικονομικό και κοινωνικό σκέλος και διακηρύσσει τον απόλυτο ατομικισμό και την απόλυτη ελευθερία έκφρασης και δράσης, ακόμη και ενάντια στους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που απαιτεί η κοινωνική συμβίωση. Γι’ αυτό άλλωστε απορρίπτει την ύπαρξη της κοινωνίας.
Η απόρριψη της κοινωνίας, είναι η κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει την Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία από τον Φιλελευθερισμό. Γιατί ο Φιλελευθερισμός, άσχετα από τις ενστάσεις που μπορεί κανείς να έχει και την κριτική που μπορεί να του ασκήσει, είναι προσηλωμένος στο κοινωνικό όφελος.
Η ελεύθερη λειτουργία των αγορών, σύμφωνα με τον Άνταμ Σμίθ, τον Πατριάρχη του Φιλελευθερισμού, μέσω του μηχανισμού της μακράς χειρός, ωφελεί εν τέλει την κοινωνία. Το αν αυτό ισχύει ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά αυτό πίστευε ο Άνταμ Σμίθ.
Άλλωστε ο Άνταμ Σμίθ δεν έγραψε μόνο το περίφημο έργο του για τον «Πλούτο των Εθνών», αλλά και την «Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων», όπου υποστηρίζει ότι η ευτυχία του ανθρώπου εξαρτάται και από την ευτυχία των συνανθρώπων του, έστω και αν αυτό δεν συνεπάγεται προσωπικό όφελος. Ότι πρέπει να ενεργούμε έτσι, ώστε ένας τρίτος αμερόληπτος παρατηρητής να μπορεί να επιδοκιμάσει τις πράξεις μας. Ο Άνταμ Σμίθ ήταν υπέρμαχος της κοινωνικής συνοχής και της στήριξης των φτωχών από το κράτος, υπήρξε υπέρμαχος του αγώνα κατά της φοροδιαφυγής και κατήγγειλε την εκμετάλλευση των αδύναμων από τους οικονομικά ισχυρούς.
Επομένως είναι μεγάλη υποκρισία, να επαίρονται οι νεοφιλελεύθεροι ότι έλκουν την ιδεολογία τους από τον Άνταμ Σμίθ και βασικό λάθος να συγχέεται ο Νεοφιλελευθερισμός με τον Φιλελευθερισμό, τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στην πράξη, ενώ ο Φιλελευθερισμός ασχολήθηκε με την πραγματική οικονομία, ο Νεοφιλελευθερισμός διέπρεψε στην οικονομία του τζόγου, που αποσύνδεσε την χρηματιστηριακή οικονομία από την παραγωγική διαδικασία.
Οι Νεοφιλελεύθεροι προβάλλουν τον Ατομικισμό και την Ελευθερία, σαν κράχτες προσέλκυσης των αφελών, ενώ προβάλλοντας την ιδεολογία τους σαν «μοντέρνα» εκδοχή και συνέχεια του Φιλελευθερισμού, προσπαθούν να θολώσουν τα νερά σε σχέση με το βάραθρο που τους χωρίζει από την Φιλελεύθερη ιδεολογία, προκειμένου να αποκτήσουν ερείσματα στην Κεντροδεξιά.
Συγχρόνως προβάλλοντας την ατομική χειραφέτηση απέναντι στις δεσμεύσεις του κοινωνικού συμβολαίου, το αίτημα για Παγκοσμιοποίηση, με την απόρριψη των συνόρων και των εννοιών του Έθνους και του Κράτους στο όνομα της ατομικής «ελευθερίας» και του κοσμοπολιτισμού, την ενοχοποίηση της πολιτισμικής κληρονομιάς και της Ιστορίας του Δυτικού πολιτισμού, την απόρριψη άλλων μεγάλων συλλογικοτήτων όπως το συνδικαλιστικό κίνημα, ύποπτες «οικολογικές» ανησυχίες και προώθηση οικολογικών δήθεν «λύσεων» προς όφελος μεγάλων συμφερόντων της πολιτικής και οικονομικής Ελίτ, ( ανεμογεννήτριες – ηλεκτροκίνηση ), προβάλλοντας επίσης μια ψευδεπίγραφη «ισότητα», που φτάνει μέχρι την αμφισβήτηση του φύλου και την διεκδίκηση και επιβολή «δικαιωμάτων» κάθε μειονοτικής και μειονεκτικής ομάδας σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας, κατόρθωσαν να αποκτήσουν ερείσματα σε μεγάλο τμήμα του φεμινιστικού και οικολογικού κινήματος, αλλά και της Αριστεράς, η οποία εγκαταλείποντας την ταξική πάλη, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος, ανακάλυψε καινούργιο νόημα ύπαρξης στην ανάδειξη των δικαιωμάτων περιθωριακών ομάδων, φτάνοντας συχνά σε γελοίες υπερβολές.
Επι πλέον η σημερινή Αριστερά, μπερδεύοντας τον Διεθνισμό της Σοβιετικής Εποχής με την Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση, προωθεί τα ιδεολογήματα του Εθνομηδενισμού και των ανοικτών συνόρων, καταγγέλλοντας τον Πατριωτισμό σαν Φασισμό!
Η προώθηση βέβαια του δικαιωματισμού των μειοψηφικών και περιθωριακών ομάδων, σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας από τους Νεοφιλελεύθερους, με όπλο την λεγόμενη ιδεολογία της αποδόμησης, είναι τελείως υποκριτική, αφού αποβλέπει στην αύξηση των κοινωνικών εντάσεων και της βίας, με τελικό στόχο την διάλυση του κοινωνικού ιστού, την αποσάθρωση των κοινωνιών και την αποδόμηση της Δημοκρατίας.
Μάλιστα η πλέον πρόσφατη εκδοχή αυτής της διεστραμμένης και αντικοινωνικής ιδεολογίας, έχει προχωρήσει ένα παραπάνω βήμα από την Μάργκαρετ Θάτσερ, που ούτε η ίδια θα είχε διανοηθεί.
« Δεν υπάρχει κοινωνία. Δεν υπάρχει οικογένεια. Δεν υπάρχουν άνδρες και γυναίκες. Υπάρχουν μόνο άτομα». Ακόμα και το φύλο είναι θέμα ατομικής επιλογής και της βιολογίας δεν της πέφτει κανένας λόγος!
Είναι ν’ απορεί κανείς πως τέτοιες απόψεις βρήκαν απήχηση σε σημαντικό μέρος του φεμινιστικού κινήματος και τι ατραπούς ακολουθεί πλέον ο ευγενής αγώνας για την ανάδειξη της γυναικείας ταυτότητας και το αίτημα για πολιτική ισότητα στα πλαίσια μιας Δημοκρατικής Κοινωνίας.
Το «κοινωνικό» φύλο, δηλαδή το πως αυτοπροσδιορίζεται σεξουαλικά κάποιος-α-ο είναι σύμφωνα με τους «μοντέρνους προοδευτικούς» η μόνη πραγματικότητα, ενώ το βιολογικό φύλο και οι όποιοι περιορισμοί και ρόλους αυτό επιβάλλει, είναι κατάλοιπο της πατριαρχικής κοινωνίας! Και το ιδεολόγημα αυτό όχι μόνο διεκδικεί διαπιστευτήρια επιστημονικής εγκυρότητας, αλλά έχει και την απαίτηση να επιβληθεί νομοθετικά! Και το εξωφρενικό είναι ότι το πετυχαίνει!
Η ουσία του προβλήματος, είναι ότι γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί η εξαίρεση σαν κανόνας. Εδώ δεν μιλάμε για σεβασμό της σεξουαλικής ιδιαιτερότητας, που στο κάτω της γραφής ανήκει στην ιδιωτική ζωή του καθενός, ούτε για την νομική κατοχύρωση του δικαιώματος συμβίωσης ατόμων του ιδίου φύλου στα πλαίσια μιας ευνομούμενης Πολιτείας και την προστασία των αστικών δικαιωμάτων τους, αλλά για προσπάθεια να επιβληθεί η όποια ιδιαιτερότητα σαν κανόνας και η φυσιολογική κατάσταση να περιθωριοποιηθεί σαν ιδιαιτερότητα! Αυτό είναι δικαιωματισμός και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός!
Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να είναι αποδεκτό στο πιστοποιητικό γέννησης να μην αναφέρεται “μητέρα” και “πατέρας”, αλλά γονέας Α και γονέας Β για να ικανοποιηθεί η ιδεοληψία μιας μειοψηφίας!
Δεν είναι λογικό να αγνοείται το γεγονός ότι ο μόνος συνδυασμός που είναι παραγωγικός για την Φύση, με την έννοια ότι εξασφαλίζει την επιβίωση του είδους, είναι ο συνδυασμός θηλυκού – αρσενικού. Όλοι οι άλλοι συνδυασμοί είναι στείροι και αδιάφοροι για την Φύση!
Δεν είναι δυνατόν να απαιτείται η αντικατάσταση των εννοιών άνδρας – γυναίκα με τους όρους «άνθρωποι με πέη» ή «άνθρωποι με έμμηνο ρύση» και αυτό να επιβάλλεται και νομοθετικά σε κάποιες περιπτώσεις!
Το ποιο προβοκατόρικο ερώτημα σήμερα σε κάποιον πολιτικό στην Δύση είναι «Τι σημαίνει γυναίκα και τι άνδρας»!
Είναι επίσης παράλογη η απαίτηση τεκνοποίησης ενός ομόφυλου ζευγαριού μέσω παρένθετης μήτρας ή δανεικού σπέρματος. Πόσο άραγε τιμά την γυναίκα η αντιμετώπισή της σαν ενοικιαζόμενη μήτρα για αναπαραγωγή και τι γνώμη έχει γι’ αυτό το φεμινιστικό κίνημα; Τι γνώμη έχει άραγε η Αριστερά για την εμπορευματοποίηση της αναπαραγωγής που συνεπάγεται αυτή η διαδικασία; Πόσο θα τιμάται η παρένθετη μήτρα και πόσο θα κοστολογείται το σπέρμα; Θα καταντήσει λοιπόν και η διαδικασία της αναπαραγωγής χρηματιστηριακή αξία; Νέο πεδίο δόξας λοιπόν για τον Καπιταλισμό και την οικονομία της Αγοράς!
Όσον αφορά την τεκνοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια, πέραν του αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι είναι προτιμότερο το περιβάλλον μιας οποιασδήποτε σύνθεσης οικογένειας από το περιβάλλον ενός ιδρύματος και κάποιες άλλες ειδικές περιπτώσεις που απαιτούν την πρόνοια της Νομοθεσίας, η γενίκευση του μέτρου είναι προβληματική. Γιατί πέραν των συζητήσιμων δικαιωμάτων ενός ομόφυλου ζευγαριού στην ίση μεταχείριση από την Πολιτεία με τα φυσιολογικά ζευγάρια, εμπλέκονται και τα μη συζητήσιμα δικαιώματα του παιδιού να αναπτυχθεί σε ένα υγιές περιβάλλον όπως ορίζει η Φύση. Δηλαδή με πατρικό και μητρικό πρότυπο. Και δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα για παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα τέτοιο «πάρα Φύσιν» πρότυπο οικογένειας ούτε για την πιθανή επίπτωση στον ψυχισμό τους ούτε για την σεξουαλική τους συνειδητοποίηση.
Διακινδυνεύουμε λοιπόν να προσθέσουμε άλλη μία προβληματική ομάδα, στις ήδη υπάρχουσες ψυχικά και σωματικά ταλαιπωρημένες περιπτώσεις παιδιών, από κακοποιητικές οικογένειες, κατεστραμμένους γάμους και προβληματικούς γονείς.
Είναι σαφώς δικαίωμα του καθενός να επιλέγει τους σεξουαλικούς του συντρόφους και ατομικά να αυτοπροσδιορίζεται όπως επιθυμεί. Άλλωστε «περί ορέξεως ουδείς λόγος» όπως θα έλεγε και ο Επίκουρος. Είναι όμως ο ίδιος φιλόσοφος που είχε σαν αρχή της Φιλοσοφίας του το «κατά Φύσιν ζην». Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αντιστρέφει την πραγματικότητα και να εμφανίζει το «παρά Φύσιν» ως «κατά Φύσιν» και να έχει την απαίτηση να επιβάλλει την άποψή του στην κοινωνία σαν κανονικότητα.
Και όμως! Οι «προοδευτικές» αυτές απόψεις προπαγανδίζονται από Πανεπιστημιακούς, Ακαδημαϊκούς, Πολιτικούς και έχουν περάσει ακόμα και στην Νομολογία, ενώ προωθούνται και από πολυεθνικές εταιρείες ( Τα πολλά φύλα προφανώς αυξάνουν τον τζίρο σε μια σειρά προϊόντων, ενώ νέα προσαρμοσμένα στην κατάσταση προϊόντα, ανοίγουν νέα ελπιδοφόρα πεδία κερδοφορίας).
Η επιτυχία της Νεοφιλελεύθερης λαίλαπας στην Δύση δεν θα ήταν εξασφαλισμένη, χωρίς την άπλετη οικονομική υποστήριξη ισχυρών παραγόντων του χρηματοοικονομικού συστήματος, που μπορεί να εκδηλώνεται μέσω χρηματοδότησης Πανεπιστημιακών και άλλων Ιδρυμάτων, καθώς και συστημικών Μ.Μ.Ε. και αποβλέπει στην σοβαροφανή και επιστημονικοφανή επένδυση μιας έωλης και παντελώς αστήρικτης έως ηλίθιας ιδεολογίας, τόσο στον οικονομικό όσο και στον κοινωνικό τομέα.
Αποβλέπει επίσης στην υποβάθμιση της Παιδείας και των Ανθρωπιστικών Επιστημών, μέσω της καταγγελίας και κατάργησης των Κλασσικών Σπουδών και καταστροφής του Δυτικού Πολιτισμού και της Τέχνης ως δήθεν δημιουργήματα της ρατσιστικής, φαλλοκρατικής «λευκής» φιλοσοφίας και του δουλοκτητικού και αποικιοκρατικού παρελθόντος της Δύσης.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στο στόχαστρο μπαίνει μόνο ο Δυτικός Πολιτισμός την ίδια ώρα που απαιτείται σεβασμός στους άλλους πολιτισμούς, θρησκείες και νοοτροπίες. Μπορεί στην Δύση το απλό φλερτ να θεωρείται σεξουαλική παρενόχληση, αλλά δεν ενοχλεί καθόλου η θέση και η μεταχείριση της γυναίκας στο Ισλάμ.
Παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η δουλεία και ο ρατσισμός, δεν αποτελούν μόνο χαρακτηριστικό του Δυτικού Πολιτισμού, αλλά ιστορικά χαρακτηρίζει όλους τους πολιτισμούς.
Και ναι! Ο Δυτικός Πολιτισμός έχει την σκοτεινή πλευρά του. Που έφθασε σε αποκορύφωμα την Εποχή του Μεσαίωνα, την Εποχή της Αποικιοκρατίας και την περίοδο των Παγκοσμίων Πολέμων. Έχει όμως και μια φωτεινή πλευρά που κανένας άλλος πολιτισμός δεν διαθέτει! Ανύψωσε τον άνθρωπο από υπήκοο και δουλοπάροικο αφεντάδων σε Πολίτη. Του έδωσε αξιοπρέπεια, καλλιέργησε την Ελευθερία του Λόγου και της Σκέψης και τον ώθησε να πάρει την μοίρα του στα χέρια του. Ο Δυτικός άνθρωπος ανακάλυψε την Φιλοσοφία, τον Ορθό Λόγο, την Δημοκρατία. Δημιούργησε απαράμιλλα έργα Τέχνης και προήγαγε την Λογοτεχνία την Επιστήμη και την Τεχνολογία σε θαυμαστά επίπεδα.
Ο Δυτικός πολιτισμός και μόνο αυτός, είχε την δύναμη της αυτοκριτικής απέναντι στις δικές του σκοτεινές πλευρές της Ιστορίας και τα εγκλήματά του. Και αν μιλάμε σήμερα για ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτόν το οφείλουμε.
Αλλά αυτά για τους Νεοφιλελεύθερους ιδεολόγους της αποδόμησης δεν μετράνε. Αυτοί βλέπουν στον Δυτικό άνθρωπο τον λευκό βιαστή, ρατσιστή και αποικιοκράτη που πρέπει να εξαφανιστεί από προσώπου γης.
Πρόκειται στην πραγματικότητα για έναν αντίστροφο ρατσισμό. Εκεί παραπέμπει και το γνωστό σύνθημα που έγινε κίνημα στις ΗΠΑ μετά την στυγερή δολοφονία ενός μαύρου πολίτη από έναν λευκό αστυνομικό. «Οι ζωές των μαύρων μετράνε». Η σωστή διατύπωση στα πλαίσια μιας Δημοκρατικής ευνομούμενης κοινωνίας θα ήταν «Οι ζωές των ανθρώπων μετράνε». Όταν περιορίζεσαι σε μια ομάδα ανθρώπων, έμμεσα δηλώνεις, ότι τουλάχιστον αδιαφορείς αν μετράνε οι ζωές των υπολοίπων ανθρώπων που δεν ανήκουν στην συγκεκριμένη ομάδα. Και αυτό οδηγεί σε διάκριση με βάση την Φυλή και κοινωνικό διχασμό.
Η ιδεολογία της αποδόμησης δεν επιδιώκει την άρση κοινωνικών αδικιών σε βάρος των μειονοτήτων, αλλά την επιβολή των δικαιωμάτων τους σε βάρος των δικαιωμάτων της υπόλοιπης κοινωνίας.
Στα πλαίσια αυτά η θυματοποίηση έχει αναχθεί σε μέγιστη κοινωνική αξία. Το να εμφανίζεται και να προβάλλεται κάποιος σαν θύμα, τον εντάσσει σε μια μειοψηφική ομάδα που διεκδικεί και συχνά πετυχαίνει, να έχει περισσότερα δικαιώματα και προσβάσεις στο Σύστημα από την πλειοψηφία των πολιτών. Η θυματοποίηση, ειδικά όταν περιφέρεται στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα, πουλάει, ανοίγει πόρτες και εξασφαλίζει εισόδημα.
Και σαν αναμενόμενη συνέπεια όλων αυτών καταγράφεται η ακραία αντίδραση μιας σημαντικής συντηρητικής μερίδας της κοινωνίας, που ωθείται σε ακροδεξιές έως και φασιστικές θέσεις, με αποτέλεσμα την εκλογή στην εξουσία σε όλο και περισσότερες Ευρωπαϊκές Χώρες ακροδεξιών κομμάτων.
Άμεσο θύμα της πόλωσης και της αντιπαράθεσης η Δημοκρατία και ο διάλογος. Γιατί η Νεοφιλελεύθερη Ιδεολογία της αποδόμησης, όπως άλλωστε και η φασιστική δεξιά, μισεί τον αντίλογο και την διαφορετική άποψη.
Έτσι επιδιώκεται η υποβάθμιση της κριτικής σκέψης και προάγεται η μονομέρεια της άποψης και η καταγγελία των διαφορετικών απόψεων, με την δικαιολογία ότι αυτές μπορεί να προσβάλλουν, να στενοχωρούν, ή να φέρνουν σε δύσκολή θέση κάποιους, προάγοντας μια νοοτροπία πολιτικής ορθότητας, που δαιμονοποιεί την ελευθερία του λόγου και καταργεί τον διάλογο, αφού κάθε αντίθετη άποψη καταγγέλλεται σαν ρατσιστική ή φασιστική!
Η νεοφιλελεύθερη τάση στην εκπαίδευση, προωθεί αποκλειστικά μια μονολιθική τεχνοκρατική καθαρά αντίληψη, που αποβλέπει στην υπερεξειδίκευση και την εκμάθηση δεξιοτήτων σύμφωνα με τις επιταγές των «Αγορών», μακριά από κάθε ευρύτερη παιδεία και προβληματισμό, μετατρέποντας τον επιστήμονα σε πλήρως χειραγωγήσιμο, άβουλο γρανάζι της βιομηχανίας.
Μέσω της χρηματοδότησης Μ.Κ.Ο. διευκολύνεται η είσοδος στην Ευρώπη παράνομων μεταναστών, μη αφομοιώσιμων πολιτισμικά, μουσουλμανικού κυρίως θρησκεύματος, που κουβαλάνε στις αποσκευές τους αξίες και νοοτροπίες εντελώς ξένες προς τον Δυτικό πολιτισμό.
Διπλός ο στόχος: Η εξασφάλιση φτηνού εργατικού δυναμικού ώστε να χτυπηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα και η μακροπρόθεσμη υπονόμευση της συνοχής των Δυτικών Κοινωνιών, μέσω της διαβόητης «πολυπολιτισμικότητας».
Γιατί η «πολυπολιτισμικότητα» δεν αποβλέπει στην ομαλή ενσωμάτωση πολιτισμικών και θρησκευτικών-ιδεολογικών μειοψηφιών στην υπάρχουσα κοινωνία και τον υπάρχοντα πολιτισμό, μέσω του διαλόγου, της συναίνεσης και της σύνθεσης, αναδεικνύοντας τους κοινούς στόχους και τα κοινά συμφέροντα και σεβόμενη τις παραδόσεις, τους υφιστάμενους νόμους και κανόνες. Αντίθετα εστιάζει και αναδεικνύει τις διαφορές, με τις διάφορες μειοψηφίες να προβάλλουν σαν δικαίωμα την απαίτησή τους, να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες την δική τους οπτική και την δική τους αισθητική στην κοινωνία που τις φιλοξενεί, οδηγώντας σε συγκρούσεις, βία, τρομοκρατία, γκετοποίηση και κονιορτοποίηση της Κοινωνίας.
Οι κοινωνίες της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Γερμανίας και της Σουηδίας, βιώνουν ήδη τα αποτελέσματα μιας άφρονος μεταναστευτικής πολιτικής, που ακολουθήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες.
Πέρα από την άπλετη οικονομική υποστήριξη, σημαντική είναι και η Πολιτική στήριξη που παρέχεται στις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, από τις κυβερνώσες Ελίτ της Δύσης, μέσω της νομικής θεσμοθέτησης και κατοχύρωσης των περιθωριακών απόψεων τους, στο όνομα του δήθεν «σεβασμού» των μειοψηφιών, σε βάρος όμως των ευρύτερων συμφερόντων της κοινωνίας, αφού η προσπάθεια επιβολής των απόψεων αυτών, συνοδεύεται όπως ειπώθηκε με παράλληλη καταγγελία κάθε αντίθετης άποψης σαν ρατσιστικής ή φασιστικής, όπως γίνεται με την προπαγάνδα υπερ της «Θεωρίας του Φύλου», ακόμα και μέσω του Εκπαιδευτικού Συστήματος και μάλιστα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, όπου οι εκπαιδευόμενοι δεν έχουν ακόμα διαμορφώσει σεξουαλική συνείδηση.
Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η υπερπροβολή μέσω των συστημικών Μ.Μ.Ε. προσώπων, απόψεων και νοοτροπιών, που απηχούν τις ιδεοληψίες αυτές και επιδιώκουν να τις επιβάλλουν σαν «μόδα».
Σκοπός της Νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, τόσο στον οικονομικό όσο και στον κοινωνικό τομέα, είναι η επιβολή της Παγκοσμιοποίησης προς όφελος μιας ολιγάριθμης Ελίτ, που οραματίζεται την Παγκόσμια Ηγεμονία, με την βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης και της γενετικής μηχανικής, στα πλαίσια της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και την δημιουργία του μετανθρώπου, ενός «ανώτερου» είδους ανθρώπου, υβριδίου ανθρώπου και μηχανής, που θα αποτελέσει την μελλοντική κυβερνώσα Ελίτ, σε μια παγκοσμιοποιημένη, αποχαυνωμένη ανθρωπότητα χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορικότητα, χωρίς μνήμη και χωρίς προοπτική.
Στο δυστοπικό αυτό μέλλον, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν θα είναι χρήσιμοι στην Ελίτ ούτε ως δούλοι. Θα είναι απλώς αχρείαστοι. Με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το μέλλον της Ανθρωπότητας!
Δεν είμαι εγώ ο τρελός που τα λέω. Ο Γιουβάλ Νόα Χαράρι τα υποστηρίζει! O μυστικοσύμβουλος του Κλάους Σβάμπ του Προέδρου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, του Πατριάρχη της νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και συγγραφέα του βιβλίου « Η μεγάλη επανεκκίνηση», όπου προσπαθεί να εμφανίσει την δυστοπική αυτή προοπτική σαν την μοιραία προοπτική της ανθρωπότητας.
Και βέβαια όλες αυτές οι ιδεοληψίες δεν θα αξίζαν της προσοχής μας, αν αυτοί οι άνθρωποι δεν διέθεταν τεράστια οικονομική δύναμη και πολιτική επιρροή, ικανή να επιβάλλει τον παραλογισμό τους σαν ορθολογική επιδίωξη!
Για να επιτευχθεί όμως ο στόχος πρέπει να συντριβεί ο άνθρωπος. Να υποστεί μια πολιτισμική λοβοτομή. Και μάλιστα ο άνθρωπος-πολίτης των κοινωνιών της Δύσης. ( Ο άνθρωπος-υπήκοος της Ανατολής είναι μακράν πιο διαχειρίσιμος, γι’ αυτό και επιδιώκεται να αντικαταστήσει τον σημερινό «λευκό» πολίτη στην Ευρώπη). Πρέπει να καταστραφεί η Κουλτούρα και η Αισθητική του, που σημαίνει ότι πρέπει να διαγραφούν οι Ελληνορωμαϊκές ρίζες του Πολιτισμού του, να απαξιωθούν οι Παραδόσεις και η Τέχνη του, να ενοχοποιηθεί και να διασυρθεί η Ιστορία του, να αποδομηθεί η Κοινωνική του Συνείδηση και να καταστραφεί το αίσθημα του ανήκειν σε μία συλλογικότητα, που του προσφέρει ιστορικότητα, ασφάλεια και προστασία, όπως η Κοινωνία, το Έθνος, το Κράτος, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι διάφοροι σύλλογοι και κυρίως το διαπολιτισμικό κύτταρο της κάθε Κοινωνίας η Οικογένεια. Όλοι οι σταθεροί πυλώνες στην ζωή του πρέπει να συντριβούν. Ακόμα και το πλέον αυτονόητο, το Φύλο του, τίθεται σε αμφισβήτηση!

Και όλα αυτά στο όνομα μιας «ελευθερίας» που θυμίζει την ελευθερία της ζούγκλας! Και στην ζούγκλα επικρατεί πλήρης ελευθερία για τους πάντες, μόνο που εκεί περισσότερη σημασία έχει η θέση σου στην τροφική αλυσίδα! Και σίγουρα η θέση των περισσότερων ανθρώπων στην τροφική αλυσίδα της Νεοφιλελεύθερης ζούγκλας, θα είναι χειρότερη από την θέση του γαιοσκώληκα στην πραγματική ζούγκλα!
Προπαγανδιστές και χρηματοδότες της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, της ιδεολογίας της αποδόμησης, της «θεωρίας του φύλου» και λοιπών ηλιθιοτήτων, με μεγάλη πολιτική επιρροή στην Δύση, είναι πολλά ηχηρά ονόματα του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, επιχειρηματίες, μεγαλοτραπεζίτες και χρηματιστές, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν ο μεγαλοχρηματιστής Τζώρτζ Σόρος, με πλούσιο ιστορικό σορταρίσματος και καταστροφής Εθνικών Οικονομιών, τόσο στην Άπω Ανατολή όσο και στην Λατινική Αμερική, στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα και μεγαλοχρηματοδότης Μ.Κ.Ο. που ασχολούνται με την διακίνηση παράνομων μεταναστών στην Ευρώπη, και οι προαναφερθέντες Κλάους Σβάμπ και Γιουβάλ Νόα Χαράρι.
Το πλέον δε εξοργιστικό είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο αλαζόνες και αισθάνονται τόσο ισχυροί και ανέγγιχτοι, που δύσκολα μπορούν να κρύψουν τους σκοπούς τους, αν και χρησιμοποιούν στα γραπτά τους ένα προσχηματικό λόγο, όπου επικρατεί η πλήρης διαστρέβλωση των λέξεων και των νοημάτων!
Η διαστρέβλωση και ασαφοποίηση των εννοιών και οι νεολογισμοί που συνθέτουν ένα νέο ξύλινο λόγο, αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ιδεολογίας της αποδόμησης. Η καταστροφή των εννοιών, οδηγεί σε αποδόμηση και ασαφοποίηση του λόγου, επομένως και της συγκροτημένης σκέψης και της ορθολογικής αξιολόγησης.
Κάποιοι θα πούνε ότι το κείμενο αυτό είναι καθαρά πολιτικό και δεν έχει σχέση με την Επικούρεια Φιλοσοφία. Δεν αναφέρεται στην Ηδονή ούτε στην Φιλία ούτε στον αλγόριθμο των επιθυμιών.
Ναι! Το κείμενο είναι όντως πολιτικό! Και ασχολείται με το κατά την γνώμη μου Νο 1 πρόβλημα του καιρού μας που επηρεάζει άμεσα το ηδονικώς ζην του καθενός, γι’ αυτό και μας ωθεί σαν Επικούρειοι να πάρουμε σαφή θέση!
Επομένως είναι σαφώς και Επικούρειο.
Κατ’ αρχήν προσπαθεί να αναδείξει το πρόβλημα που πρώτος ο Επίκουρος εντόπισε ότι για να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας πρέπει αρχικά να συμφωνήσουμε στο νόημα των λέξεων! Και το βασικό όπλο της Νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας είναι να θολώνει το νόημα των λέξεων ώστε να παραπλανά τους αφελείς. Έτσι για παράδειγμα η χειραγώγηση μεταφράζεται σαν ελευθερία, ο δικαιωματισμός σαν δικαίωμα, και ο Ολοκληρωτισμός σαν Δημοκρατία!
Είναι σαφώς Επικούρειο, γιατί επισημαίνει τον κίνδυνο διάλυσης της κοινωνίας και κατάργησης του Κοινωνικού Συμβολαίου, βασικού πυλώνα της Επικούρειας Φιλοσοφίας.
Είναι Επικούρειο γιατί καταγγέλλει τον ακραίο Ατομικισμό της Νεοφιλελεύθερης Ιδεολογίας, που αντιστρατεύεται την Επικούρεια Φιλία και καθιστά τον άνθρωπο μοναχικό και ευάλωτο.
Είναι Επικούρειο γιατί καταγγέλλει μια ιδεολογία που αντιστρατεύεται το «κατά Φύσιν ζην», βασική αρχή της Φιλοσοφίας μας.
Είναι Επικούρειο γιατί καταγγέλλει την μονολιθικότητα της άποψης, που προωθεί στον δημόσιο λόγο η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και την ενοχοποίηση των διαφορετικών απόψεων, που αντίκειται στην Επικούρεια παρρησία.
Είναι Επικούρειο γιατί στέκεται απέναντι σε μία Ιδεολογία που βασίζεται τελικά στην Τρομοκρατία και τον Φόβο. Στα πανεπιστήμια στην Πολιτική, στους χώρους εργασίας, μέσα στην κοινωνία όποιος εγείρει αντιρρήσεις ή διαφωνεί με την επικρατούσα «θεολογία» κινδυνεύει να διαπομπευτεί από τους ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητας, να συκοφαντηθεί, ακόμα και να χάσει την δουλειά του ή να απειληθεί η ζωή του. Πρόκειται για ένα νέο κυνήγι μαγισσών που σηματοδοτεί την είσοδο σ’ έναν σύγχρονο Μεσαίωνα.
Είναι Επικούρειο γιατί καταγγέλλει την απαξίωση των Κλασσικών Σπουδών και του Ελληνικού Πολιτισμού που η Επικούρεια Φιλοσοφία, το επιστέγασμα του Ελληνικού Διαφωτισμού, αποτελεί αναπόσπαστο ζωτικό συστατικό.
Όσον δε αφορά την Ηδονή, αυτή θα αποτελέσει παρελθόν αν επικρατήσει η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση!
Θα μας μείνει μόνο το «λάθε βιώσας» και αυτό στην χειρότερη εκδοχή του!
Για όλους αυτούς τους λόγους και άλλους περισσότερους, σαν Επικούρειοι, υπέρμαχοι της Φιλίας, του Κοινωνικού Συμβολαίου, της Ελεύθερης Βούλησης και Παρρησίας, μέτοχοι του σημαντικότερου Πολιτισμού που ανέδειξε η Ανθρωπότητα και που πάνω του θεμελιώθηκε ο Δυτικός Πολιτισμός, έχουμε έννομο συμφέρον να πάρουμε θέση απέναντι στην λαίλαπα της Νεοφιλελεύθερης «νεωτερικότητας» και της ιδεολογίας της αποδόμησης, που δεν προοιωνίζει απλά ένα δυστοπικό μέλλον για τον άνθρωπο, αλλά απειλεί να τον εξαλείψει από το πρόσωπο του πλανήτη, επιδιώκοντας την Παγκόσμια Κυριαρχία!
Πρέπει να συμβάλλουμε στην αφύπνιση της Κοινωνίας η οποία σε μεγάλο βαθμό δεν έχει αντιληφθεί ακόμα το πρόβλημα. Και αυτό γιατί οι Νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Οικονομία, η «θεωρία του φύλου», ο Εθνομηδενισμός και το αίτημα για ανοικτά σύνορα, ο δικαιωματισμός, η υποβάθμιση της Παιδείας, οι «οικολογικές» ιδεοληψίες, παρουσιάζονται αποσπασματικά και ανεξάρτητα μεταξύ τους, άλλοτε σε περιτύλιγμα «ανθρωπισμού» και άλλοτε «αναγκαιότητας», ώστε κάποιος που δεν ασχολείται, δεν μπορεί εύκολα να αντιληφθεί το κοινό σημείο εκκίνησης της απάτης, κάνοντας τις απαραίτητες αναγωγές. Δεν μπορεί δηλαδή εύκολα να δει την Μεγάλη Εικόνα.
Πρέπει να μιλήσουμε με σαφή, κατανοητό λόγο και να επαναφέρουμε το πραγματικό νόημα των λέξεων, για να καταλάβουν όλοι τι ακριβώς σημαίνει αυτό που οι Νεοφιλελεύθεροι ονομάζουν «Ελευθερία».
Όπως τόνισε ο σύγχρονος Γάλλος Φιλόσοφος Μισέλ Ονφρέ σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του για το θέμα «Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την ευγενή και έντιμη πάλη ενάντια στις ηλιθιότητες που απειλούν κάποια μέρα να γίνουν Νόμος».-