Από όλα τα γνωστά έμβια όντα ο άνθρωπος είναι το μόνο που διαθέτει νοημοσύνη, ομιλία και αυτοσυνείδηση. Το μόνο που επενεργεί στην φύση όχι μόνο παθητικά με την παρουσία του, αλλά έχει την δυνατότητα να την μεταβάλλει και να την χρησιμοποιεί προς όφελός του. Αλλά όλα αυτά έχουν ένα σημαντικό αντίτιμο.

Υπάρχει γενικά η τάση, οι πόλεμοι τον 20ο και τον 21ο αιώνα να αναλύονται στην βάση αντικρουόμενων συμφερόντων των εμπλεκομένων κρατικών δρώντων και ιδίως των Ελιτ που τα κυβερνούν. Λογικά θα έπρεπε να ήταν έτσι. Λογικά επίσης ο Κλαούζεβιτς έχει δίκιο. Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της διπλωματίας με άλλα μέσα. Αλλά η διπλωματία αποτελεί

Λέγοντας Επιστήμη, εννοούμε την τεκμηριωμένη και αναμφισβήτητη γνώση που διαθέτουμε για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Η τεκμηρίωση κατά τον Πλάτωνα εξαντλείται στην λογική επιχειρηματολογία με το εργαλείο της διαλεκτικής, αγνοώντας επιδεικτικά τον πραγματικό Κόσμο. Έτσι στον Θεαίτητο εκφράζεται η άποψη «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου».

Πρώτοι οι Ίωνες φυσικοί φιλόσοφοι και κυρίως ο Ηράκλειτος, ήταν εκείνοι που παρατήρησαν την ρευστότητα της φύσης των πραγμάτων. « Λέγει που Ηράκλειτος ότι πάντα χωρεί και ουδέν μένει και ποταμού ροή απεικάζων τα όντα, λέγει ως δίς ες τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης» ( Κρατύλος 402α. Πλάτων).