Όλο το οικοδόμημα της Φιλοσοφίας του Επίκουρου εδράζεται σε μια βασική παρατήρηση, που αφορά τον πραγματικό κόσμο και δεν αποτελεί ιδεολογική θέση: Όλα τα έμβια όντα έλκονται από ότι τα προκαλεί ηδονή και αποστρέφονται ότι τα προκαλεί πόνο. Τα φυτά στρέφουν τα άνθη και τα φύλλα τους προς την θαλπωρή του ήλιου και τα ζώα τρέχουν μακριά από την φωτιά στο δάσος. Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η ηδονή είναι συνυφασμένη με την ζωή και την διατήρησή της, ενώ ο πόνος με την απώλεια και τον θάνατο. Ο καθολικός νόμος που προκύπτει από την παρατήρηση αυτή συνιστά το ένστικτο της επιβίωσης ή αυτοσυντήρησης.

Η επικούρεια φιλοσοφία λοιπόν ξεκινά με την παραδοχή αυτής της αναμφισβήτητης πραγματικότητας. Αλλά ενώ αυτό ισχύει για τα περισσότερα έμβια όντα, όπου τα ένστικτα κυριαρχούν και καθορίζουν τις αντιδράσεις τους στο περιβάλλον, στον άνθρωπο τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα, αφού είναι το μόνο έμβιο όν που διαβαίνοντας τον Ρουβικώνα των ενστίκτων, ανέπτυξε τον λόγο που άλλαξε ριζικά την θέση του στον κόσμο.
Η ανάπτυξη της λογικής σκέψης, περιόρισε την σημασία των ενστίκτων και συνέτεινε όχι μόνο στο πέρασμα από το ένστικτο της επιβίωσης στην λογική της επιβίωσης αλλά και την απαίτηση για μια υποφερτή ζωή και έναν αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης του αβάσταχτου φόβου του θανάτου.
Σε αυτές τις ανάγκες του ανθρώπου προσπάθησαν να απαντήσουν οι Φιλοσοφίες και οι θρησκείες.
Έτσι και η Φιλοσοφία του Επίκουρου αν και είναι κατ’ εξοχήν Φιλοσοφία Ζωής δεν παύει πρώτιστα να είναι Φιλοσοφία επιβίωσης.
Η λογική της επιβίωσης, ή καλύτερα η στρατηγική της επιβίωσης, όσον αφορά τα άτομα εκφράζεται με τον αλγόριθμο των αναγκών, την Αυτάρκεια την καλλιέργεια της φιλίας, το κοινωνικό συμβόλαιο. Όλα αυτά έχουν αναλυθεί σε άλλα κεφάλαια και δεν θα επανέλθουμε εδώ.
Εδώ θα μας απασχολήσει η στρατηγική της επιβίωσης των κοινωνιών και το ερώτημα αν η φιλοσοφία του Επίκουρου θα μπορούσε να έχει και εδώ κάποια εφαρμογή και αν η λογική του Κανόνα μπορεί και σ’ αυτή την περίπτωση να μας δείξει τον δρόμο.
Θεμελιώδης προϋπόθεση της επιβίωσης μιας κοινωνίας είναι η κοινωνική συνοχή. Δεν αρκεί μόνο το κοινωνικό συμβόλαιο του μη βλάπτειν ουδέ βλάπτεσθαι, αν και αυτό αποτελεί την βάση της συλλογικής ασφάλειας.
Προϋπόθεση της κοινωνικής συνοχής είναι η συμμετοχή όλων των μελών μιας κοινωνίας στο κοινωνικό γίγνεσθαι και τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν. Κάθε μέλος μιας κοινωνίας ανθρώπων θα πρέπει να αισθάνεται ότι αποκομίζει κάποιο κέρδος από την συμμετοχή του στην κοινωνία. Το αίσθημα ασφάλειας και η δυνατότητα ευκολότερης κάλυψης των βασικών αναγκών είναι επαρκής λόγος γι’ αυτό. Η συνεκτική κοινωνία είναι παίγνιο θετικού αθροίσματος. Γι’ αυτό και κοινωνικοί αποκλεισμοί δεν μπορεί να είναι αποδεκτοί. Η Δημοκρατική οργάνωση μιας κοινωνίας είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για την επίτευξη της κοινωνικής συνοχής. Γιατί ο διάλογος που προϋποθέτει αμβλύνει τις αντιθέσεις συμφερόντων μεταξύ των διάφορων κοινωνικών ομάδων, οδηγώντας σε αμοιβαίους συμβιβασμούς και συναινέσεις για την επίτευξη κοινών στόχων. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των κοινωνικών δρώντων καθορίζονται από το δίκαιο που δεν είναι μεταφυσική έννοια, αλλά κωδικοποιείται από τους Νόμους που θεσπίζονται και αίρονται από τα ίδια τα μέλη της κοινωνίας μέσα από θεσμούς και με την αρχή της πλειοψηφίας.
Σε ένα ελεύθερο δημοκρατικό καθεστώς που χαρακτηρίζεται από ισηγορία, ισονομία και παρρησία, ευνοείται επίσης η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων και συνεργασιών μεταξύ των μελών της κοινωνίας, γεγονός που συμβάλλει στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής.
Μια ευνομούμενη συνεκτική δημοκρατική κοινωνία είναι η πιο υγιής βάση για την δημιουργία ενός ενάρετου κύκλου, όπου η ανάπτυξη της οικονομικής δραστηριότητας και δημιουργίας πλούτου, θα χρηματοδοτήσει περαιτέρω επενδύσεις στην Οικονομία, την Υγεία την Παιδεία και την Άμυνα, ενώ η ως ένα βαθμό αναδιανομή του εισοδήματος από πάνω προς τα κάτω μέσω φορολογίας και χρηματοδότησης της Κοινωνικής Πρόνοιας, θα περιορίσει τις κοινωνικά προκλητικές εισοδηματικές διαφορές και θα εξασφαλίσει ένα ελάχιστο εισόδημα για όλους ενισχύοντας έτσι την κοινωνική συνοχή.
Η κοινωνική συνοχή είναι απαραίτητη προϋπόθεση επίσης για την επιβίωση των κοινωνιών στο άναρχο Διεθνές Περιβάλλον και σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα στην άσκηση αποτροπής και εξισορρόπησης εξωτερικών κινδύνων.
Αντίθετα σε ένα απολυταρχικό καθεστώς η συνοχή περιορίζεται στα μέλη της ελίτ που νέμεται την εξουσία ενώ μεγάλα τμήματα της κοινωνίας περιθωριοποιούνται και αποξενώνονται. Οι νόμοι πηγάζουν από την ηγετική ομάδα και εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Η ασυδοσία των κυβερνώντων οδηγεί σε εκτεταμένη διαφθορά και λεηλασία των κοινωνικών και πλουτοπαραγωγικών πόρων και ο πλούτος που παράγεται από την όποια οικονομική δραστηριότητα καταχράται από την κυβερνώσα Ελίτ.
Η οικονομική δυσπραγία για τους πολλούς χρησιμοποιείται συχνά επίτηδες, για να αναγκάσει τους ανθρώπους να μην μπορούν να σκεφτούν πέρα από τα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας και επιβίωσης. Το άγχος για την επιβίωση απορροφά όλη την ενέργεια και τον χρόνο τους και δεν τους αφήνει περιθώρια να σηκώσουν κεφάλι και να διεκδικήσουν μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Το καθεστώς επενδύει στην αστυνόμευση των πολιτών και την καταστολή που σε ακραίες περιπτώσεις φτάνει στην κρατική τρομοκρατία, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία του.
Μπορεί ακόμα κατά περίπτωση να στοχοποιεί κοινωνικές ομάδες ή μειονότητες για να αποπροσανατολίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις στα πλαίσια μιας πολιτικής «διαίρει και βασίλευε».
Ο φόβος του χαφιέ δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και διασπείρει την αμοιβαία καχυποψία. Υπο αυτές τις συνθήκες είναι αυταπόδεικτο ότι η κοινωνική συνοχή υπονομεύεται και τα απολυταρχικά καθεστώτα προσπαθούν να την αντικαταστήσουν με την τυφλή υπακοή στον Αρχηγό και να την εξάρτηση από το καθεστώς, με όπλο την προπαγάνδα, την οικονομική χειραγώγηση και επέκταση της διαφθοράς, την καλλιέργεια του Εθνικισμού και του μεγαλοϊδεατισμού, του ρατσισμού, του θρησκευτικού φανατισμού, την επίκληση εξωτερικών εχθρών πραγματικών ή φανταστικών και ενίοτε με πολεμικές περιπέτειες.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τα αυταρχικά καθεστώτα εμφανίζονται περισσότερο επιθετικά στις Διεθνείς τους σχέσεις και έχουν την τάση να περιφρονούν ή να διαστρεβλώνουν το Διεθνές Δίκαιο προσπαθώντας να το προσαρμόσουν στις διεκδικήσεις τους.
Μεταξύ αυτών των δύο εκδοχών πολιτικής οργάνωσης των κοινωνιών, υπάρχει μια τεράστια γκρίζα ζώνη, που περιλαμβάνει στοιχεία και από τις δύο «ακραίες» περιπτώσεις.
Οι Δημοκρατικές Κοινωνίες είναι προϊόν του Δυτικού Πολιτισμού που έλκει την καταγωγή του από τον Ελληνικό Πολιτισμό και το Ρωμαϊκό Δίκαιο. Η λίγο – πολύ εξιδανικευμένη μορφή που περιγράψαμε παραπάνω, δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στην πραγματικότητα, αφού όπως όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα έχει αρκετές ατέλειες και εγγενή ελαττώματα.
Απαιτεί επίσης από τους πολίτες ένα υψηλό επίπεδο συνειδητοποίησης, ενημέρωσης, μόρφωσης και υπευθυνότητας που για τους περισσότερους δεν είναι πάντα εφικτό. Το αποτέλεσμα είναι να αναδεικνύονται ηγετικές φυσιογνωμίες, που δίνουν τον τόνο της διακυβέρνησης στον βαθμό που μπορούν να πείσουν την πλειοψηφία να τους ακολουθήσει. Αυτό δεν εξαρτάται πάντα από την προσωπικότητα του ηγέτη και τις θέσεις του, αλλά και από την δυνατότητά του να προβάλλει μια ελκυστική εικόνα για τον εαυτό του, μέσω επικοινωνιακών τεχνασμάτων, παραπλάνησης μέσω επηρεασμού των εκάστοτε μέσων μαζικής επικοινωνίας, υποσχέσεων, παροχών και υπόγειων συναλλαγών με τους οικονομικά ισχυρούς, που θα χρηματοδοτήσουν την ανέλιξή του στην εξουσία, προκειμένου έπειτα να ευνοήσει τα συμφέροντα τους. Προφανώς όσο πιο συνειδητοποιημένοι και υπεύθυνοι είναι οι πολίτες τόσο τα φαινόμενα διαφθοράς της εξουσίας δεν βρίσκουν έδαφος να ανθήσουν!
Η κοινωνική συνοχή των δημοκρατικών κοινωνιών εξαρτάται από μια λεπτή ισορροπία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και επίσης από μία ισορροπία άσκησης του δικαιώματος της Ελευθερίας των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων, στον βαθμό που δεν παραβιάζουν την Ελευθερία των υπολοίπων ατόμων ή των άλλων κοινωνικών ομάδων. Η ισορροπία αυτή εξασφαλίζεται από το Δίκαιο που αντανακλά τις βασικές Αξίες των Δυτικών Κοινωνιών όπως το δικαίωμα στην Ζωή και την Αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην Ευδαιμονία, το δικαίωμα στην ελευθερία της βούλησης και την ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, την Ισότητα απέναντι στους Νόμους, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, την ελευθερία δράσης εφόσον δεν παραβιάζεται η ελευθερία των άλλων μελών της κοινωνίας όπως ειπώθηκε.
Αλλά η κοινωνική συνοχή των σημερινών Δημοκρατικών κοινωνιών υπονομεύεται από φαινόμενα που προέρχονται από παρανόηση ή από εσκεμμένη διαστρέβλωση των ίδιων αυτών βασικών αξιών του Δυτικού Πολιτισμού που αφορούν τα Δικαιώματα.
Ο δικαιωματισμός είναι ένα τέτοιο σύγχρονο φαινόμενο, συνέπεια της νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής προσέγγισης που επιβλήθηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα στις κοινωνίες της Δύσης και υποστηρίζει τα χωρίς όρια δικαιώματα ατόμων, κοινωνικών ομάδων και μειονοτήτων έξω από κοινωνικούς περιορισμούς και σε βάρος των δικαιωμάτων της υπόλοιπης κοινωνίας.
Παραδείγματα δικαιωματισμού είναι:
Α) Η απαίτηση των πλουσίων να μην πληρώνουν φόρους και να αρνούνται τις κοινωνικές δαπάνες που χρηματοδοτούνται από αυτούς, ενώ απαιτούν να λυμαίνονται τον κοινωνικό πλούτο όποτε αυτό τους συμφέρει.
Β) Η απαίτηση διάφορων κοινωνικών ομάδων για προνομιακή μεταχείριση σε βάρος των υπολοίπων, με πρόσχημα παράλογα δικαιώματα και μοχλό την δυνατότητά τους να εκβιάζουν την κοινωνία ή την πολιτική εξουσία.
Γ) Η πολυπολιτισμικότητα που προκύπτει από την περιφρόνηση των νόμων και των κοινωνικών κανόνων, αφού οι διάφορες ιδεολογικές, θρησκευτικές και άλλες μειοψηφίες, επικαλούνται το δικαίωμά τους να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες και την δική τους αισθητική στην υπόλοιπη κοινωνία, οδηγώντας σε συγκρούσεις, βία τρομοκρατία και εν τέλει κοινωνική κατάρρευση. Η πολυπολιτισμικότητα δίνει έμφαση στις διαφορές και οδηγεί σε γκετοποίηση της κοινωνίας, σε αντίθεση με τον πλουραλισμό που έλκει την αρχή του από την Αρχαία Ελλάδα και εστιάζει στην σύνθεση και την συναίνεση και μπορεί να ενσωματώσει αρμονικά στοιχεία άλλων πολιτισμών στον ήδη υπάρχοντα χωρίς να τον αναιρέσει.
Δ) Η άρνηση συμμόρφωσης στους κοινωνικούς κανόνες και η αδιαφορία για το κοινωνικό συμφέρον με την επίκληση στην κακώς εννοούμενη ατομική Ελευθερία όπως συμβαίνει με τους αρνητές των εμβολίων και το θέμα της «υποχρεωτικότητας» των εμβολιασμών στην πρόσφατη Πανδημία.
Ο δικαιωματισμός θέτοντας το συμφέρον του ατόμου ή της ομάδας υπεράνω του συμφέροντος της κοινωνίας, αντιστρατεύεται τις αξίες που προαναφέραμε.
Στην πραγματικότητα ο δικαιωματισμός απορρίπτει αυτές τις αξίες σαν ξεπερασμένες και αναχρονιστικές. Ευαγγελίζεται μια παγκόσμια κοινωνία χωρίς σύνορα και περιορισμούς στις επιλογές, τις μετακινήσεις προσώπων, το εμπόριο, τις υπηρεσίες, την κίνηση κεφαλαίων, στα πλαίσια της προωθούμενης από τις Νεοφιλελεύθερες Ελίτ της Δύσης «παγκοσμιοποίησης» και του «Νέου Ανθρωπισμού».
Ο «Ανθρωπισμός» αυτός εξυμνεί την χωρίς όρια και έξω από δεσμεύσεις ανθρώπινη ελευθερία και θεοποιεί τον ατομικισμό του ανθρώπου, που δεν ανήκει σε Έθνος, Κράτος, Λαό ή Κοινωνία αλλά είναι μέλος μιας Παγκόσμιας Κοινότητας χωρίς ιστορική μνήμη, μιας ρευστής ανθρώπινης μάζας χωρίς συνοχή, όπου υποτίθεται ο καθένας είναι ελεύθερος να δράσει όπως επιθυμεί χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς!
Στα πλαίσια αυτού του ιδεολογήματος αποενοχοποιείται η απληστία και η ασυδοσία των εχόντων και υπονομεύονται τα εργασιακά δικαιώματα, με την απαξίωση του συνδικαλισμού και την ανάδειξη «ελαστικών» και «ευέλικτων» μορφών εργασίας, στο όνομα μιας δήθεν ελεύθερης επιλογής, που οδηγεί τους εργαζόμενους σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας, χωρίς προοπτική και ελπίδα. Η αθρόα εισαγωγή παράνομων οικονομικών μεταναστών στις κοινωνίες της Δύσης που προωθείται από τις Πολιτικές και Οικονομικές Ελίτ μέσω Μ.Κ.Ο. στο όνομα της Παγκοσμιοποίησης επιδεινώνει το πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα η «ρευστή» αυτή κοινωνία είναι μια μη κοινωνία. Είναι μία σύγχρονη εκδοχή της ζούγκλας, όπου στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ελευθερίας, οι άνθρωποι βυθίζονται σε ένα δυστοπικό κόσμο απελπισίας και ανασφάλειας. Ένα Κόσμο όπου η δυνατότητα επιλογών αφορά τους λίγους ισχυρούς σε βάρος των πολλών και όπου ο ακραίος πλούτος μιας ολιγάριθμης Ελίτ θα έρχεται σε αντίθεση με μια μαζική περιθωριοποίηση και ακραία φτώχεια της υπόλοιπης ανθρωπότητας.
Γι’ αυτό ο δικαιωματισμός και η παγκοσμιοποίηση που ευαγγελίζεται, αντιστρατεύονται τόσο τα πολιτικά όσο και τα ανθρώπινα δικαιώματα που αποτελούν μακραίωνες κατακτήσεις του Πολιτισμού μας. Δεν αποτελούν παρά τον Δούρειο Ίππο της τοξικής ιδεολογίας του Νεοφιλελευθερισμού για να αλώσει εκ των έσω τις Δυτικές Δημοκρατικές Κοινωνίες και να επιβάλει τον Νέο Μεσαίωνα και την κυριαρχία μιας ολιγάριθμης Ελίτ του Πλούτου.
Η εφιαλτική αυτή προοπτική δυστυχώς δεν προπαγανδίζεται μόνο από τις νεοφιλελεύθερες Ελίτ, αλλά παραδόξως και από ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς, που παραμένει δέσμιο του ιδεολογήματος του διεθνισμού από την εποχή του δόγματος της κομμουνιστικής παγκοσμιοποίησης της Σοβιετικής Ένωσης.
Μια κοινωνία μπορεί να έχει υπόσταση μόνο σε συγκεκριμένη έκταση χώρου. Η κοινωνική οργάνωση προϋποθέτει συγκεκριμένο χώρο μέσα στον οποίο μπορεί να υλοποιηθεί. Και αυτό προϋποθέτει σύνορα. Οι κρατικές οντότητες είναι οι συνηθέστερες και πιο πετυχημένες ιστορικά μορφές κοινωνικής οργάνωσης και η Δημοκρατία το πιο ισορροπημένο πολίτευμα που με τους θεσμούς της μπορεί να εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική οργάνωση και κοινωνική συνοχή και να απορρίπτουμε τα σύνορα! Γι’ αυτό και η επιβίωση των κοινωνιών και κατ’ επέκταση των κρατών έχει να κάνει με την αποτελεσματική δυνατότητα υπεράσπισης αυτών των συνόρων, δηλαδή της Κυριαρχίας και των Κυριαρχικών δικαιωμάτων που ορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο. Και επειδή μεταξύ των Κρατών δεν υπάρχει κάποια υπερεθνική ή υπερκρατική δύναμη να επιβάλει το λεγόμενο Διεθνές Δίκαιο, κατ’ αντιστοιχία της επιβολής του Δικαίου μέσα στις κοινωνίες από τα όργανα της τάξης, η υπεράσπισή του επαφίεται στην Ισχύ του κάθε κράτους σε ένα περιβάλλον πλήρους αναρχίας.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπου η επιδίωξη ασφάλειας του ενός υπονομεύει την ασφάλεια του άλλου, η ειρηνική συμβίωση της ανθρωπότητας χάνει το Ιδεαλιστικό της περιτύλιγμα και προσγειώνεται στην σκληρή πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα λέει πως η ειρήνη και εντέλει η επιβίωση, εξαρτώνται από την Ισχύ που διαθέτεις για να αποτρέψεις τον εχθρό να σου επιτεθεί, ή από την ικανότητα σου να επιτεθείς εσύ πρώτος για να εξουδετερώσεις ένα μελλοντικό εκκολαπτόμενο κίνδυνο όσο έχεις την δυνατότητα να το κάνεις. Επομένως η ειρήνη είναι το στάδιο της προετοιμασίας του μελλοντικού πολέμου και θα διαρκέσει τόσο περισσότερο, όσο πιο καλά και πιο αποτελεσματικά προετοιμάζεσαι για πόλεμο! Και μην ακούτε τι λέει ο Πάπας για δήθεν αδελφοσύνη και ειρήνη μεταξύ όλων των ανθρώπων που θα επικρατήσει κάποτε! Θα μου πείτε: Αυτά δεν τα είπε ο Επίκουρος! Όχι! Τα είπε ο Θουκυδίδης! Αλλά απορρέουν από τον Επικούρειο Κανόνα! Και υποψιάζομαι ότι κάπου επηρέασε στον τρόπο σκέψης, ο όχι και τόσο μακρινός πρόγονος του Επίκουρου, τον απόγονο του, αφού είναι αλήθεια ότι η εφαρμογή του Κανόνα παραπέμπει σε Θουκυδίδη! Άλλωστε οι Φιλαίδες από τον Μιλτιάδη τον πρώτο, τον Πεισίστρατο, τον Μιλτιάδη τον δεύτερο της μάχης του Μαραθώνα, τον Κίμωνα, τον Θουκυδίδη έως και τον Επίκουρο πάντα διακρίνονταν για τον πραγματισμό τους!
Επομένως η Ειρήνη η Ελευθερία και η Επιβίωση μιας κοινωνίας, ενός κράτους, εξαρτάται από την Ισχύ του και την αποφασιστικότητα των πολιτών και της ηγεσίας να υπερασπιστούν τα αγαθά αυτά. Η Ισχύς είναι συνάρτηση της οικονομικής ευρωστίας, της τεχνολογικής ικανότητας και των διαθέσιμων μέσων που θα στηρίξουν την στρατιωτική Ισχύ αφ’ ενός και της εκπαίδευσης, της πειθαρχίας και του ηθικού των ενόπλων Δυνάμεων αφ’ ετέρου, ενώ η αποφασιστικότητα στηρίζεται στην κοινωνική συνοχή που διαμορφώνει εσωτερικό αρραγές μέτωπο, την ικανότητα της πολιτικής ηγεσίας να συνάπτει τις κατάλληλες συμμαχίες, που θα δράσουν σαν πολλαπλασιαστές Ισχύος απέναντι στον εχθρό την κατάλληλη στιγμή, αλλά και την πειστικότητά της απέναντι σε συμμάχους και εχθρούς, ότι είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα για να υπερασπιστεί Κυριαρχία και Κυριαρχικά Δικαιώματα.
Αν όλα αυτά δεν σας θυμίζουν τίποτα από την σημερινή Ελλάδα, καλά κάνουν και δεν σας θυμίζουν! Η σημερινή Ελλάδα με μεγάλο πρωταγωνιστή την πολιτική της ηγεσία, απουσιάζει από το πεδίο της πραγματικότητας και ίπταται στα σύννεφα θολών ιδεοληπτικών αντιπαραθέσεων, διεθνιστικών ονειρώξεων, εθνομηδενισμού και φαντασιακών επιτευγμάτων, που ανταγωνίζονται επάξια εκείνα του Δον Κιχώτη του Θερβάντες!
Όσο για την σωτηρία της καταρρέουσας κοινωνίας και την απειλή αφανισμού της Πατρίδας μας, έ! ας βάλει η Παναγιά το χέρι της! Να μεσολαβήσει στον Γιό της να ζητήσει ρουσφέτι από τον Πατέρα του να την βγάλουμε και φέτος! « Τη υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια…..»!