Αναφέρομαι στην εξαιρετική μικρής διάρκειας ταινία με τον τίτλο «Ραμόνα» που μας πρόβαλε ο φίλος μας Κώστας Καρδερίνης στις 1/4/15. Για όσους το έχασαν υπάρχει περίληψη στο τέλος του κειμένου (*). Η απορία του πιτσιρικά: «Εσύ όμως γιαγιά δεν ξέρεις να διαβάζεις», αλλά και η στάση απορίας που είχε για όλα τα «δρώμενα» μου θύμιζε […]

Ο ορισμός – αυθεντία Κάποιοι, ενταγμένοι στον Ελληνικό μεσαίωνα, θα περίμεναν σε αυτήν την εισήγηση να δώσουμε τον ορισμό του μεσαίωνα, στην συνέχεια να περιγράψουμε την Ελληνική πραγματικότητα και στην συνέχεια να ερευνήσουμε αν η Ελληνική πραγματικότητα χωράει στον ορισμό που δώσαμε. Εμείς βεβαία κάτι τέτοιο δεν θα κάνουμε, όχι επειδή είμαστε “πιστοί, δογματικοί” και

Διαφωνώ με τις διαπιστώσεις αυτές. 1) Σχετικά με την “παγκόσμια δομική κρίση”. Η Ελλάδα ήταν στο περιθώριο της παγκόσμιας δομικής κρίσης. Εν μέσω της κρίσης του 2008, η Ελλάδα θεωρήθηκε σχετικά ασφαλές καταφύγιο και γι’ αυτό κεφάλαια από το εξωτερικό κατέφυγαν στις Ελληνικές τράπεζες. Η Ελλάδα ειδικότερα, ήταν θύμα κυρίως της δομικής κρίσης του Ευρωπαϊκού

Διαβάσαμε στις ειδήσεις: Ο 58χρονος E.Μ, συνταξιούχος καθηγητής από τη Σάμο έδωσε τέλος στη ζωή του την Παρασκευή πέφτοντας από το Κάστρο του Μολύβου.

Κατά τον Δημόκριτο και τους ντετερμινιστές η κίνηση του ατόμου είναι μία κίνηση τυφλής αναγκαιότητος. Κατ’ αυτούς το άτομο, συνεπώς ο άνθρωπος, διαγράφει μία πορεία προκαθορισμένη από μία αδιάκοπη σειρά αιτιών και αιτιατών (αποτελέσμάτων), από μία αδιάκοπη αιτιοκρατική αλυσίδα, όπου κάθε καινούργια κίνηση να γεννιέται από μία άλλη σύμφωνα με προκαθορισμένη τάξη. Η ζωή είναι

Δημιουργείται εύκολα μία διάχυτη εντύπωση ότι ο Επίκουρος ήταν ήρεμος, πράος και φιλάνθρωπος και αυτό είναι σωστό, όπως το επιβεβαιώνει ο Διογένης Λαέρτιος. Αν υποθέσουμε όμως πως η μορφή του Επίκουρου έρχεται κατάματα αντιμέτωπη με κάποια σκληρή και επικίνδυνη πραγματικότητα, με μία κατάσταση ζωής ή θανάτου, άραγε τότε πως θα φανταστούμε τον Επίκουρο;