<< Γιατί ναί μεν έτσι όπως έχει διαιρεθεί η γη, ο ένας έχει μία πατρίδα και ο άλλος άλλη. όμως ο κόσμος μας αυτός περικλείεται ολόκληρος σε μία περίμετρο και έτσι μία πατρίδα έχουμε όλοι, την γη ολόκληρη, και ο κόσμος είναι το κοινό μας σπίτι>>.
(“καθ΄ εκάστην μεν γαρ αποτομήν της γής άλλων άλλη πατρις εστίν κατά δε την όλην περιοχήν τούδε του κόσμου μία πάντων πατρίς έστιν η πάσα γη και είς ο κόσμος οίκος”),
Διογένης Οινοανδέας. Απόσπασμα 30, στήλη 2η – Οι πολύτιμες πέτρες της φιλοσοφίας, Γιάννη Αβραμίδη, Εκδόσεις Θύραθεν.

Η φιλοσοφία είναι η σκέψη δίχως όρια. Η ιδεολογία και η πολιτική θέτουν κάθε φορά τα δικά τους όρια.

Α΄ ΔΙΩΧΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

Δηλαδή να εξετάσουμε το Μεταναστευτικό χωρίς να μας παρενοχλούν οι ιδεολογίες και η πολιτική.
Δηλαδή χρησιμοποιώντας την μέθοδο σκέψης, τις αξίες και την ηθική της φιλοσοφίας μας.

Όχι μόνον γιατί ξελαφρώνεις την υπόθεση από ένα σωρό σκουπίδια, αλλά και γιατί η χειραγώγηση της “μάζας” ή του “όχλου” – δηλαδή όλων ημών – γίνεται πλέον με την χρήση μαθηματικών μοντέλων, με έναν ακραία επιστημονικό τρόπο.

Και ο τρόπος αυτός περιλαμβάνει και τις ιδεολογίες και την πολιτική. Έτσι λοιπόν, ένας άνθρωπος αποφασίζει με ελεύθερη βούληση ότι θα έχει την τάδε θέση πάνω σε ένα θέμα. Συγχρόνως και άλλοι άνθρωποι αποφασίζουν – ο καθένας ξεχωριστά, με ελεύθερη βούληση πάντα – ότι θα έχουν την ίδια θέση πάνω στο ίδιο θέμα. Όλοι μαζί αυτοί αποτελούν ένα ποσοστό από το σύνολο, που τελικά είναι το ποσοστό που προέβλεπε το μοντέλο χειραγώγησης.

Β΄ ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ

Άρα, γιά να είσαι σε καλό δρόμο, θα πρέπει να ξεφύγεις από την χειραγώγηση.
Και πως ξεφεύγει κανείς από αυτήν; Με την γνώση. (Αυτό το έκλεψα από μοντέρνους αναλυτες, που γνωρίζουν τα μοντέλα χειραγώγησης). Και η γνώση αυτή θα σε οδηγήσει σε κάποια αλήθεια, δηλαδή στην πραγματικότητα.

Άρα ξεφεύγεις με την γνώση κατ΄ αρχήν, του τι είναι αλήθεια και τι ψέμα ή αλλιώς τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό.

<< Αυτή και μόνο αυτή είναι η σίγουρη και σταθερή σου ελπίδα γιά την ανακάλυψη της αλήθειας, και άλλη δεν υπάρχει. μόνη ελπίδα σου είναι να κρίνεις και να ξεχωρίζεις το ψέμα από την αλήθεια, . . . . Και αν τύχει και αποκτήσεις τέτοια ικανότητα και επιδεξιότητα, τότε προχωράς στον έλεγχο των όσων λέγονται. Ειδεμή, να ξέρεις πως τίποτα δεν θα εμποδίσει να σε σέρνει ο καθένας από την μύτη . . .>>. *

Έτσι ξεκινάς, σύμφωνα με την Επικούρεια φιλοσοφία.

Γ΄ ΤΟ ΠΕΔΙΟ

Θα σας φανεί παράξενο, αλλά αυτήν την στιγμή μιλάω γιά το μεταναστευτικό. Δηλαδή και γιά εμάς. Γιατί η Επικούρεια μέθοδος απαιτεί να ξεκινήσουμε από την “απειρία”, το γενικό, το απροσδιόριστο (άπειρον είναι το ακαθόριστον κατά τον Αναξίμανδρον). Και μέσα σε αυτό το γενικό είμαστε και εμείς και οι μετανάστες. Οι μετανάστες δεν αλλάζουν μόνο την δική τους ζωή, αλλάζουν και την δική μας. Στο κάδρο λοιπόν μπαίνουμε και εμείς και αυτοί. Εδώ ο Διογένης Οινοανδέας θα με μούντζωνε. Ο ίδιος έχει γράψει ότι “ο ξένος δεν είναι ξένος”. Τον διαχωρισμό τον κάνω απλώς γιά να προσδιορίσω την θέση που έχουν μέσα στο πεδίο. **

Βέβαια, πολύ κακώς χρησιμοποίησα την λέξη “κάδρο”. Γιατί το κάδρο απαιτεί μία εικόνα, δηλαδή κάτι το ακίνητο. Το πιό σωστό θα ήταν να χρησιμοποιήσω την λέξη “πεδίο”, ένα πεδίο που θα μπορεί να συλλάβει και να περιλάβει μέσα του τα γεγονότα όπως εξελίσσονται, το πεδίο δράσης και το πεδίο πράξης. Έτσι λοιπόν το πεδίο θα λειτουργεί στην διάσταση του χρόνου, συνεπώς θα κινηθούμε μέσα στον χρόνο, αλλά θα μπορεί να επεκταθεί και μέσα στον χώρο, γιατί από το “εμείς και αυτοί” που είπα παραπάνω, αν πάρουμε το “εμείς” και προσθέτουμε και άλλους “εμείς” συνέχεια, θα προκύψει η Ελλάδα, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ευρώπη και όλος ο Δυτικός κόσμος, εκτός από Ισραήλ και Ιαπωνία, προς το παρόν.

Έχουμε όμως και αυτούς που μεταναστεύουν. Κατά τον Υπουργό Εξωτερικών στον άξονα Αιγύπτου – Σομαλίας υπάρχουν 150 εκατομμύρια άνθρωποι κάτω των είκοσι πέντε ετών που ζούνε χωρίς προοπτική. Μιλούσε γιά το κοντινό μέλλον και γιά τους κινδύνους αποσταθεροποίησης της περιοχής λόγω των ισλαμιστών. Άλλα στοιχεία, όπως αυτά που συζητήσαμε στο διαδίκτυο, αναφέρουν πάνω από πέντε δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζούνε κάτω από τα όρια της φτώχιας. Και αυτοί είναι υποψήφιοι προς μετανάστευση μέσα στις επόμενες δεκαετίες.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι που μου λένε πάντα ότι είμαι ρατσιστής. Εγώ βέβαια μετά, πάντα υποβάλλω διαμαρτυρίες στον ΟΗΕ. Γιατί ποτέ δεν μου τηλεφώνάει να ρωτήσει τι είμαι και τι δεν είμαι γιά να διαμορφώσει ανάλογα και τους αριθμούς. Αν είναι βέβαια αλλάζοντας εγώ σκέψεις θα τακτοποιηθούν οικονομικώς 2-3 δισεκατομμύρια ανθρώπων, τότε “εατόν” που έλεγε και ο Επίκουρος, άστο να πάει δηλαδή, μέχρι και βουδιστής καλόγερος γίνομαι.

Πολύ απλά, η Επικούρεια φιλοσοφία μας ζητάει να ακουμπήσουμε στα φαινόμενα, στα γεγονότα, στην πραγματικότητα. Και όχι σε κενές δόξες, δηλαδή σε λόγια του αέρα.

Δ΄ ΕΜΕΙΣ

Αυτό το “εμείς” ακούγεται εγωϊστικό, αλλά είναι φυσικό. Εγώ προσωπικά, σε αυτό το θέμα δεν θα αφαιρούσα κάτι από την προσωπική μου ζωή γιά να το προσφέρω στο μεταναστευτικό. Εκτός αν αυτό το κάτι μου περίσσευε. Αν είχα δηλαδή περισσευούμενο δυναμικό, όπως το θέλει και ο Νίτσε. Θα πρόσφερα οπωσδήποτε στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στην πατρίδα μου και φυσικά σε κάποιον αδύναμο που θα βρισκόταν σε μεγάλη ανάγκη. Μόνο που αυτό από μόνο του είναι μία ολόκληρη συζήτηση, και καλά θα ήταν όποιος επιθυμεί να το συζητήσει να κάνει μία εισήγηση να το ερευνήσουμε.

Ας περιλάβουμε συνεπώς στο εμείς τις κοινωνίες προς τις οποίες κατευθύνεται η μετανάστευση. Δηλαδή τις συσσωματώσεις που δημιουργεί ο άνθρωπος γιά μπορέσει να καλύψει τις αναγκαίες και φυσικές επιθυμίες του που πηγάζουν από το ένστικτο της επιβίωσης και της ασφάλειας. Όπως κάνουν και πολλά άλλα ζώα. Βέβαια μόλις οι άνθρωποι δημιουργήσουν κάποια συσσωμάτωση, αμέσως μετά κάνουν επίθεση στην διπλανή τους, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Τώρα αν η συσσωμάτωση περιλαμβάνει μία αναρχική κοινωνία, την μουσουλμανική κοινωνία ή ένα έθνος, αυτό δεν έχει σημασία. Θα την λέω κοινωνία στο εξής, γιατί είναι πιό απλό.

Υποχρεωτικό στοιχείο της κοινωνίας είναι η συνοχή. Χωρίς αυτήν διαλύεται. Τα έχουμε πει και όταν μιλούσαμε γιά την Επικούρεια φιλοσοφία που την παρομοιάσαμε με συνεκτικό σύστημα. Η κοινωνία που έχει συνοχή σε μικρό βαθμό είναι ένα ασταθές σύστημα. Είναι σαν ένα μπουκάλι που το έχετε βάλει να στέκεται όρθιο με το στόμιο προς τα κάτω. Στο παραμικρό τράνταγμα πέφτει. Είναι σαν τον γάμο που διαλύεται επειδή ο άνδρας ξέχασε να περάσει από τον μπακάλη. Μία κοινωνία θα περάσει και οικονομική κρίση και ανεργία και καταστροφές και πολέμους και ξένη κατοχή. Αυτό που θα της δώσει την αντοχή να τα ξεπερνάει όλα αυτά μέσα στον χρόνο ώστε να μπορεί να συνεχίσει να προστατεύει τα μέλη της είναι η συνοχή. Τα μέσα γιά να ενισχύουμε την συνοχή είναι συνήθως η θρησκεία, η καταγωγή, ο πολιτισμός, τα ήθη κλπ. , αλλά όλα αυτά είναι γνωστά.

Όλα τα παραπάνω δεν τα λέω τυχαία, ακολουθώ την μεθοδολογία που ο Επίκουρος μας διδάσκει να ακολουθούμε ασχολούμενοι με την “της των αρχών θεωρίαν”, από την Επιστολή προς Πυθοκλήν φυσικά. Δηλαδή να προχωράμε σε βάθος και να ανατρέχουμε στις πρώτες αρχές, που εδώ είναι ο φυσικός νόμος της επιβίωσης. Συγχρόνως όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Επικούρεια φιλοσοφία είναι εχθρική σε κάθε τι που μειώνει την αντοχή μας γιά επιβίωση.

Άρα, το μέχρι στιγμής δικό μου συμπέρασμα είναι ότι θα βοηθήσουμε, στον βαθμό που μπορούμε, χωρίς να βλάπτουμε την κοινωνία μας, δηλαδή εμάς τους ίδιους. Δηλαδή χωρίς να αυτοκτονήσουμε.

Ε΄ ΑΥΤΟΙ

Είπαμε ότι οι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια είναι δισεκατομμύρια. Συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων. Ας παρατηρήσουμε τα φαινόμενα χωρίς ιδεοληψίες, χωρίς δράματα και χωρίς κλάψες. Αυτοί οι άνθρωποι μετακινούνται και θα μετακινούνται γιά να καλύψουν τις αναγκαίες και φυσικές επιθυμίες τους.

Έτσι μπορούμε να απαντήσουμε στο ζητούμενο της Επικούρειας φιλοσοφίας: Σε ποιούς ακλόνητους νόμους βασίζεται η δύναμη στο κάθε τι, (*3). Η διαρκής μετανάστευση έχει ως κινητήρια δύναμη την κάλυψη των αναγκαίων και φυσικών επιθυμιών. Συνεπώς δεν θα σταματήσει όσο υπάρχουν αιτίες που δημιουργούν αυτήν την δυναμική.

Τώρα θα μου πείτε ότι αυτά τα γνωρίζουμε, και σιγά μην χρειάζεται ολόκληρη Επικούρεια μεθοδολογία γιά να τα βρούμε. Προσέξτε: Αυτά ανήκουν στις πρώτες αρχές και συνεπώς η Επικούρεια μέθοδος σκέψης μας υποχρεώνει να τα θέτουμε στη βάση του σκεπτικού μας.

ΣΤ’ ΟΙ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΙ – Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Όμως υπάρχει το ιδεολογικό – πολιτικό ρεύμα που πρεσβεύει να μένουν ανοικτά τα σύνορα, να έρχονται όσοι θέλουν και εμείς να φροντίζουμε να έχουν τροφή, στέγη, ιατρική περίθαλψη και δουλειά. Εγώ δεν φέρνω καμία ιδεολογική ή πολιτική αντίρρηση σε αυτά. Εγώ δεν κάνω ιδεολογική – πολιτική αντιπαράθεση προς αυτούς. Απλώς τους καλώ να βάλουν στα θεμέλια του σκεπτικού τους αυτές, τις πρώτες αρχές, τους ακλόνητους νόμους πάνω στους οποίους βασίζεται η δυναμική της μετανάστευσης. Και φυσικά το άμεσο αποτέλεσμά τους, ότι δηλαδή η μετανάστευση δεν θα σταματήσει. Καταλαβαίνω ότι δεν θα το κάνουν. Γιατί πολλά χρόνια τώρα κάνω την ερώτηση: Ξέρεις ότι η μετανάστευση δεν θα σταματήσει; Το δέχεσαι αυτό έστω και ως πιθανότητα; Και όλα αυτά τα χρόνια παίρνω την ίδια απάντηση: Είσαι ρατσιστής. Έχω σχεδόν πειστεί, ότι οι ρατσιστές είναι κάποιοι άνθρωποι που στοχάζονται συνεχώς πάνω σε θέματα μεθοδολογίας.

Γιατί άραγε δεν ασχολούνται με την ερώτηση;

Σύμφωνα με την Επικούρεια μέθοδο σκέψης, τα πάντα εξηγούνται “ασείστως”, δηλαδή χωρίς να σείονται – ακλόνητα, αν στηρίζονται στα πολλαπλά αίτια. Είναι ο “πολλαχός” τρόπος, που αναφέρεται στην Προς Ηρόδοτον Επιστολή του Επίκουρου, και έχει αναλύσει ο φίλος μας Δημήτρης Άλτας σε μία εισήγησή του. Και βέβαια εύκολα, “ραδίως”, εξηγούνται τα επιμέρους, αν προηγουμένως ερευνήσουμε το γενικό και απροσδιόριστο και ανατρέξουμε στις πρώτες αρχές. (Από την Προς Πυθοκλήν Επιστολή αυτό). Και γιά να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να μένουμε σταθεροί στον στόχο γιά τον οποίον συλλογιζόμαστε – “ού ένεκεν ταύτα εκλογιζόμεθα”, από την Προς Πυθοκλήν και αυτό.

Και ποιός είναι ο στόχος: Να μειώνεται ο ανθρώπινος πόνος μέχρις εξαφανίσεως. Από την Προς Μενοικέα Επιστολή αυτό. Και ο πόνος ξεκινάει από το σπίτι του μετανάστη, πριν ξεκινήσει.
Θα αναφέρω λοιπόν κάποιες αιτίες. Υπενθυμίζω το ερώτημα: Γιατί δεν εξετάζεται, ούτε ως πιθανότητα, ότι η μετανάστευση δεν θα σταματήσει;

1) H “Mετακίνηση” και οι “Αλληλέγγυοι”.

Κάποτε λοιπόν, οι δούλοι δεν πήγαιναν μόνοι τους στην χώρα των αφεντικών τους, όπως σήμερα, αλλά τους μετέφεραν τα ίδια τα αφεντικά. Είχαν δηλαδή δωρεάν μετακίνηση. Βέβαια η επιχείρηση απαιτούσε μεγάλη χρηματοδότηση, γιατί χρειαζόταν στόλος γιά την μεταφορά, ιδιωτικός στρατός κλπ. Μιλάμε γιά τον 19ο αιώνα στις ΗΠΑ. Αυτό που λέμε σήμερα Hot Spot, τότε το έλεγαν Slave Market. Ήταν κάτι σαν το Σούπερ Μάρκετ, αλλά δεν πουλούσε μακαρόνια και τέτοια, πουλούσε ανθρώπους. Ιδρυτής ενός τέτοιου μάρκετ ήταν κάποιος George Peebody που το εκμεταλλευόταν με την εταιρία του με την επωνυμία Georgetown Slave Market. Ο τραπεζίτης Ρότσιλντ, στην θέση του εκπροσώπου των συμφερόντων του στο Λονδίνο διόρισε τον υπάλληλό του Τζώρτζ Σόρρος . . . . . συγγνώμην τον George Peebody εννοούσα. Σήμερα υπάρχει το ίδρυμα Open Society Slave Super Market που διοικεί ο Σόρρος ή ο Peebody . . . δεν θυμάμαι, πάντως το μικρό του όνομα είναι George και είναι υπάλληλος. Το ίδρυμα αυτό πληρώνει τους υπαλλήλους του στα υποκαταστήματά του που ονομάζονται ΜΚΟ, οι οποίοι φροντίζουν γιά την συντήρηση του εμπορεύματος.

Και όλο αυτό φυσικά πρέπει να υποστηρίζεται από κάποια ιδεολογία, γιά λόγους χειραγώγησης, όπως είπαμε. Η ιδεολογία αυτή είναι ολοφάνερα προχειροφτιαγμένη και στηρίζεται στο λογικό σαλτανάτι να ορίζει πρώτα την έννοια του αντιρατσισμού και με βάση αυτή να κατασκευάζει την έννοια του ρατσισμού. Το πεδίο της σκέψης που επιτρέπει αυτή η ιδεολογία τοπικά αρχίζει από τα σύνορά μας στο “έμπα¨και τελειώνει στα σύνορά μας στο “έβγα”. Χρονικά ασχολείται με το σήμερα.

Γι αυτό δεν είναι σε θέση να σκεφτούν αν στο μέλλον θα συνεχίσουν να έρχονται και άλλοι μετανάστες. Γι αυτό όταν τους λες ότι ο πόνος του μετανάστη ξεκινάει από το σπίτι του, τα συναισθήματά τους παγώνουν, το θέμα δεν τους ενδιαφέρει. Γιατί εκείνος ο πόνος είναι εκτός της τοπικής τους αρμοδιότητας. Και όταν τους κουνάνε το χέρι στην απέναντι ακτή και τους λένε ελάτε, και οι άλλοι πνίγονται, δεν αισθάνονται καθόλου τύψεις.
Κλείνοντας να σημειώσω ότι ο παραλληλισμός Σόρρος και Peebody στηρίζεται στο “τα ομογενή συνοράν” επίσης από την επιστολή προς Πυθοκλή.

2) Μιά άλλη αιτία είναι πολύ απλή: Δεν απαντούν στο ερώτημα, γιατί δεν πληρώνονται γι αυτό.

3) Άλλοι αιτία είναι ο ιδεαλισμός.

Ένας θιασώτης του παραπάνω ιδεολογικού ρεύματος έχει εθιστεί στην έννοια της ακινησίας. Επικεντρώνεται στην φωτογραφία ενός ταλαίπωρου μετανάστη, και θεωρεί ότι αυτή είναι η όλη πραγματικότητα. Αν τον βοηθήσω αυτόν, τότε εντάξει. Αρκεί να βρεθεί η έννοια, μία σταθερή, ακίνητη, αιώνια και αναλλοίωτη ιδέα που θα λύνει το ζήτημα. Και εδώ βρέθηκε: “αλληλεγγύη”. Εξ ού και “αλληλέγγυοι”. Μετά φεύγουν από τον ιδεατό κόσμο έρχονται στον αισθητό κόσμο και σου λένε: Αφού υπάρχει η έννοια της αλληλεγγύης που λύνει τα προβλήματα εσύ τι ρωτάς; Απλώς θέλεις να δημιουργήσεις εμπόδια επειδή είσαι ρατσιστής.

Σίγουρα κάποιοι θα βλέπουν υπερβολικό που αναφέρομαι σε σύγχρονο δουλεμπόριο. Προτείνω να χρησιμοποιήσουμε τα φαινόμενα όπως θέλει ο Επίκουρος.

Υπήρχε και ίσως υπάρχει ένα μοντέλο εισαγωγής ξένων αλιεργατών στα αλιευτικά της Μηχανιώνας. Ζητούσαμε πχ 300 αλιεργάτες και μέσω του Προξενείου της Αιγύπτου ερχόταν 300 Αιγύπτιοι που δουλεύανε βάσει κάποιας σύμβασης.
Αυτό βέβαια είναι μία πρακτική που ισχύει από παλιά σε πολλά κράτη. Αυτή η πρακτική διατηρεί μία ισορροπία, γιατί ωφελεί και τους ανθρώπους που πληρώνουν μισθό και τους ανθρώπους που εισπράττουν τον μισθό. Με ανοικτά τα σύνορα η ισορροπία αυτή χάνεται λόγω του νόμου της προσφοράς και ζήτησης εργασίας. Οπότε ο άνθρωπος που πληρώνει μισθό ωφελείται και βλάπτει τον άνθρωπο που πληρώνεται γιά την εργασία του, ο οποίος βλάπτεται πολλαπλώς. Σύμφωνα με τις αξίες της φιλοσοφίας μας αυτό είναι απαράδεκτο. Η φιλοσοφία μας μας απαγορεύει και να βλάπτουμε και να βλαπτόμαστε. Είναι γνωστό πλέον ότι στην Ευρώπη υπάρχουν εταιρίες που νοικιάζουν εργαζόμενους με την ώρα. Οι άνθρωποι του πόνου αυξάνονται συνεχώς στις κοινωνίες μας.
Με άλλα λόγια, ενώ η ελεγχόμενη είσοδος μεταναστών μπορεί να καλυτερεύσει και την δική μας ζωή και την δική τους, και μειώνει τον πόνο, η ανεξέλεγκτη δημιουργεί αυτήν την σύγχρονη μορφή δουλείας γιά όλους μας.

Ζ΄ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ

Δηλαδή το θέμα στο οποίο με αποκαλούν ισλαμοφοβικό.
Το θέμα είναι τεράστιο. Θα χρειαζόταν ξεχωριστή εισήγηση. Θα περιοριστώ στο “περί ολοσχερωτάτων τύπων”, στα γενικά:
Εκεί μέσα υπάρχει ένας πυρήνας. Ο πυρήνας αυτός παράγει συνεχώς ένα ερώτημα: Αν το Κοράνι είναι η αλήθεια, τα άλλα τι τα θέλουμε ; Κάθε φορά αποφασίζουν και πράττουν αναλόγως. Στην Ισπανία, τότε, που ήταν δική τους, είχαν αναπτύξει σπουδαία γραμματεία και πολιτισμό. Μέχρι που αποφάσισαν ότι το Κοράνι έχει δίκιο και έκαψαν τις βιβλιοθήκες με τα βιβλία τους.
Αυτό το ερώτημα επαναλαμβάνεται κάθε τόσο, και εμείς θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε το πως θα απαντήσουν, αυτοί, ή τα παιδιά τους , ή τα εγγόνια τους, ή τα δισέγγονα κλπ, γιά να δούμε αν θα εμπλακούμε σε αυτήν την σαχλαμάρα εμείς ή τα παιδιά μας, ή τα εγγόνια μας κλπ.
Μόνο που αυτή η σαχλαμάρα προέκυψε τελικά.

Πρωταγωνιστές της τραγικής αυτής φαρσοκωμωδίας, είναι μία μουσουλμανική αίρεση, οι Ουαβίτες (άν το γράφω σωστά).
Αυτή η αίρεση υπάρχει εδώ και τρεις αιώνες σχεδόν. Δεν έχουν ιερωμένους, γιατί δεν δέχονται την ερμηνεία του Κορανίου, το πιστεύουν και το εφαρμόζουν κατά λέξη – δηλαδή κυριολεκτικά, τους σουνίτες τους θεωρούν αιρετικούς, τους σιίτες άπιστους, καταστρέφουν και εξαφανίζουν οτιδήποτε διαφορετικό. Γιά παράδειγμα στην Σαουδική Αραβία που επικρατούν δεν υπάρχει πλέον κτίριο παλαιότερο των 500 ετών. Ακόμα και τα τζαμιά τα κατεδάφισαν. Τις μορφές του Βούδα που ήταν σκαλισμένες στο Βουνό στο Αφγανιστάν δεν τις κατέστρεψαν οι Ταλιμπάν αλλά αυτοί.

Δεν είναι σαν την Αλ Κάϊντα, που εφάρμοζε το “με χτυπάς – σε χτυπάω”, αυτοί εφαρμόζουν μόνο το “σε χτυπάω”. Έχουν κηρύξει τον “τζιχάντ” (djih d), δηλαδή τον ιερό πόλεμο, γιά να υπερασπιστούν << το υπέρτατο συμφέρον του ανθρώπου >>, που είναι φυσικά << η αληθινή πίστη >>. Έτσι ο αγώνας να κατακτηθούν οι χώρες των απίστων είναι αγώνας γιά να επικρατήσει ο Ιερός Νόμος. Αυτοί και αν δεν είναι ιδεαλιστές !
Είναι πάντως γιά γέλια και γιά κλάματα. Εδώ εφαρμόζεται εκείνο που είπε κάποιος ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα. Τον ίδιο “τζιχάντ” είχαν ξεκινήσει οι Τούρκοι στην ίδια ακριβώς περιοχή γιά να δώσουν την μάχη στο Ματζικέρτ, το 1071 και να φτάσουν αμέσως μετά μέχρι το Αιγαίο. Με αυτόν τον τρόπο οι Τούρκοι κατέκτησαν πρωτεύουσα θέση μέσα στην μουσουλμανική κοινωνία. Και ο χάρτης του νέου χαλιφάτου περιλαμβάνει όλα τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ακόμα παραπέρα μέχρι τα σύνορα της καρδιάς τους.

Στην Ευρώπη οι ενδείξεις ήταν ολοφάνερες εδώ και χρόνια. Φυσικά οι Ευρωπαίοι δεν πήρανε χαμπάρι. Εφαρμόζουν την στρατηγική της Λερναίας Ύδρας. Γιά κάθε βλάκα δικό τους που σκοτώνει και σκοτώνεται, πρέπει να γίνεται ζύμωση και να ξεπηδούν και άλλοι, νέοι δικοί τους. Γι αυτό μετά το κτύπημα στην Νίκαια πολλαπλασιάστηκαν στην περιοχή εκείνη οι εμφανίσεις με μπούργκες και τέτοια. Και γι αυτό οι Γαλλικές Αρχές αντέδρασαν αμέσως. Γιά να κάψουν το σημείο που έκοψαν. Στόχος της στρατηγικής τους είναι να συσσωρεύεται μίσος από τους δυτικούς κατά των μουσουλμάνων, να ανατροφοδοτείται το μίσος και να καταλήξει σε συγκρούσεις κλπ. Αυτοί γιγαντώνονται μέσα στο αίμα. Η πλάκα είναι ότι σε ένα άλλο τέτοιο έγκλημα πιό νωρίς, έμφανίστηκε στην τηλεόραση κάποια στιγμή ένας Γάλλος επιστήμονας ψυχολόγος και είπε ότι ο μακελάρης τζιχαντιστής το έκανε λόγω της ανεργίας στην γειτονιά του. ΄Δεν το άντεξα, κατέληξα να ψάχνω γιά ηρεμιστικά.

Όπως καταλάβατε όλα αυτά αφορούν την χαλάρωση της συνοχής της κοινωνίας, ώστε να μεταβληθεί σε ένα ασταθές σύστημα. Σαν εκείνο το μπουκάλι που λέγαμε στην αρχή, που στέκεται όρθιο με το στόμιο προς τα κάτω.

Η΄ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

Οι λύσεις που ακούγονται σήμερα είναι βασικά: 1) Να ανοίξουμε τα σύνορα και να περνάει όποιος θέλει, και 2) Να σταθούμε στα σύνορα με ένα πολυβόλο και να μην αφήνουμε κανένα να περάσει. Από πλευράς στρατηγικής και οι δύο είναι αφελείς, γιά να το ειπώ ευγενικά. Δεν είναι καν στρατηγικές, είναι τακτική χωρίς στρατηγική. Πρέπει να είσαι πολύ looser γιά να σκέφτεσαι έτσι. Με τις παρωπίδες της ιδεολογίας δεν μπορούν να δούν μέσα στον χρόνο και τον χώρο και συνεπώς δεν μπορούν να εκτιμήσουν την δυναμική, που, έτσι και αλλιώς θα φέρει το πρόβλημα εντός των συνόρων, με πολλούς τρόπους.

Ως προς τις δικές μου απόψεις θα φέρω τρία παραδείγματα:
1) Κάποτε, γιά να μπορεί η Κίνα να εξάγει προϊόντα, έπρεπε να υπαχθεί στις διεθνείς συνθήκες εμπορίου. Την εμπόδιζε η Αμερική. Υπογράφουν μία σύμβαση μεταξύ τους (ούτε μία σελίδα δεν ήταν) που λέει: Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο της Αμερικής κάνει ότι θέλει μέσα στην Κίνα και σε αντάλλαγμα η Κίνα μπαίνει στο διεθνές εμπόριο. Η Κίνα εφαρμόζει το dumping (επιδοτεί τα προϊόντα της) και πουλάει μισοτιμής. Επιτίθεται εναντίον της Ινδίας και του Πακιστάν. Η Ινδία αντέχει, αλλά η βιομηχανία του Πακιστάν καταστρέφεται. Δημιουργούνται κύματα Πακιστανών μεταναστών. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δίνει λεφτά στην ιδεολογία της “αλληλεγγύης” γιά να τους φροντίσουν και να τους “εντάξουν”. Από ανθρωπισμό φυσικά.

Ποιός είναι ο εχθρός άραγε; Ο Πακιστανός μετανάστης; Η Κίνα; Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο; Άλλος; Δεν Γνωρίζω – Δεν απαντώ; Αν τον βρείτε, εντοπίζετε και τον στόχο. Και τότε μόνο ψάχνετε γιά την λύση. Αν δεν τον βρείτε, πάτε γιά καφέ.
Γιατί χωρίς στόχο δεν υπάρχει στρατηγική. Και χωρίς στρατηγική είσαι πάντα ο νικημένος.

2) Η Νορβηγία έχει κάποια πετρέλαια. Από τα έσοδα αυτά ζουν σαν βασιλιάδες.

3) Η Αλγερία είναι η 3η παραγωγός χώρα στον κόσμο σε φυσικό αέριο. Εξάγει μετανάστες. Η Νέα Γουϊνέα παράγει όσο πετρέλαιο και η Νορβηγία και παραπάνω. Το 70% του πληθυσμού της ζεί κάτω από τα όρια της φτώχιας.

Τι πρέπει να γίνει: Πρέπει, στο νοητικό πεδίο πρώτα από όλα, να κατανοήσουμε ότι θα πρέπει να παρέμβουμε γιατί αυτό συμφέρει τις κοινωνίες μας, γιά να μην διαλυθούνε. Δηλαδή από όλες τις εκδοχές να εξετάσουμε το “πιθανολογούμενο”, δηλαδή το πλέον πιθανό – από την Προς Ηρόδοτον Επιστολή αυτό – δηλαδή: ή θα παρέμβουμε ή θα διαλυθούμε. Να κατανοήσουμε δηλαδή την ωφέλεια. Γιατί υπάρχει τεράστιο πρόβλημα να κατανοήσει ο άνθρωπος τι τον ωφελεί. (Έρμαρχος, Φιλόδημος, Διογένης Οινοανδέας). Η παρέμβαση θα πρέπει να είναι πολιτική, οικονομική, πολιτιστική, οι πιθανοί συνδυασμοί τους ή οτιδήποτε άλλο. Πάντως όλα αυτά θα αποτελούν τα μέσα γιά την επίτευξη του στόχου και όχι αυτοσκοπό.. Η παρέμβαση θα πρέπει να γίνει εκεί που γεννιέται ο πόνος.

Ο σεβασμός προς την ανθρώπινη προσωπικότητα που διδάσκει η Επικούρεια φιλοσοφία, δεν μας επιτρέπει να αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους αβοήθητους.

Γεώργιος Καπλάνης
Μάρτιος 2017
————————
* “Και μόνη σοι αύτη πιστή και βέβαιος ελπίς επί την αλήθειάν τε και εύρεσιν αυτής, άλλη δε ουδ ητισούν ή το κρίνειν δύνασθαι και χωρίζειν από των αληθών τα ψευδή . . . . .Και εί ποτε τοιαύτην τινά δύναμιν και τέχνην πορισάμενος ήεις επί την εξέτασιν των λεγομένων. εί δέ μη, εύ ίσθι ως ουδέν κωλύσει σε της ρινός έλκεσθαι υφ΄ εκάστων . . . .”. Λουκιανού “Περί Αιρέσεων”, 810, “ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ, Κείμενα, Πηγές της Επικούρειας φιλοσοφίας και Τέχνης του Ζην”, Γ.Αβραμίδη, Εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ.

** Δίπλα – δίπλα. (οι ευεργέτες και οι ευεργετούμενοι δεν είναι δίπλα – δίπλα, ούτε οι ισλαμιστές με τους χριστιανούς και τους άλλους).