Σε αυτό το Β’ Μέρος της εργασίας θα μας απασχολήσουν δειγματοληπτικά οι αντιρατσιστές, και οι αντιεμβολιαστές.
Και πάλι χωρίς θα εξετάσουμε τα θέματα αυτά χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές. Με γνώμονα μόνο την Επικούρεια φιλοσοφία.
Οι αντιρατσιστές.

Φυσικά δεν πρόκειται να γίνει εννοιολογική ανάλυση, διαπλοκή εννοιών κλπ κλπ, δηλαδή δεν θα εγκλωβιστούμε μέσα σε ένα τέτοιο πλατωνικό – ιδεαλιστικό «χασομέρι». Θα μείνουμε στα «φαινόμενα», όπως απαιτεί ο Επικούρειος Κανών. Δηλαδή θα μείνουμε στα γεγονότα, όπως αυτά συμβαίνουν όλα αυτά τα χρόνια που μας ταλαιπωρεί το φαινόμενο αυτό.
Και το φαινόμενο αυτό έχει πολύ πλάκα.
Δεν σας κρύβω ότι τα λογικά σαλτανάτια που χρησιμοποιούν με κάνουν να ξεχνάω ώρες – ώρες την τραγικότητα και να το διασκεδάζω.
Αυτοί που λένε ότι είναι αντιρατσιστές, λογικά ετεροπροσδιορίζονται εν σχέσει με κάτι που αυτοπροσδιορίζεται, δηλαδή τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως ρατσιστές.
Μέχρι εδώ καλά πάμε.
Οι αυτοαποκαλούμενοι όμως αντιρατσιστές αποκτούν την ιδιότητα του «αντιρατσιστή» με λίγο παράξενο τρόπο. Στην πράξη προτείνουν μία σειρά από διοικητικά μέτρα που πρέπει να πάρει το κράτος για ανθρώπους άλλης ράτσας (;;;). (Δεν αναφέρω τα διοικητικά αυτά μέτρα, γιατί μπορείτε να τα βρείτε στην ιστοσελίδα οποιασδήποτε σχετικής ΜΚΟ).
Σε περίπτωση τώρα, που κάποιος διαφωνεί με τα συγκεκριμένα διοικητικά μέτρα, χαρακτηρίζεται ως «ρατσιστής». Όμως χαρακτηρίζεται ως «ρατσιστής» όχι για αυτό που είναι (δηλαδή κάποιος που ασπάζεται την φυλετική θεωρία κλπ), αλλά επειδή είναι «αντί» προς τα συγκεκριμένα διοικητικά μέτρα. Και τέλος, αυτοί (οι αντιρατσιστές) εμφανίζονται ως «αντί» εν σχέσει προς τους άλλους «αντί» (δηλαδή εκείνους που δεν συμφωνούν με τα διοικητικά μέτρα. Δηλαδή αυτοί (οι αντιρατσιστές) ετεροπροσδιορίζονται εν σχέσει προς ετεροπροσδιοριζόμενους, τους οποίους ετεροπροσδιορίζουν οι ίδιοι.
Στην ουσία τι κάνουν;
Πολύ απλά, κατασκευάζουν έναν αντίπαλο στα μέτρα τους για να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης.
Με αυτά τα λογικά σαλτανάτια και τις πονηράδες χτίζουν το ντουβάρι τους. Που το πάνε να συγκρουστεί με το άλλο ντουβάρι από απέναντι. Τους συμφέρει. Διότι κατασκευάζοντας έναν αντίπαλο, έναν στόχο, μπορούν εύκολα να συσπειρώνουν τους αφελείς γύρω από το «αντι» εναντίον αυτού του «φριχτού» στόχου. Δηλαδή εναντίον όλων όσων δεν συμφωνούν μαζί τους στο θέμα των διοικητικών μέτρων, ανακατεμένους με τους ελάχιστους οπαδούς της φυλετικής θεωρίας. Έτσι και δεν συμφωνείς μαζί τους κάηκες. Σου κολλήσανε την ρετσινιά. Και απορεί ο πολύς κόσμος: «Ρε παιδιά από πότε έγινα ρατσιστής και δεν το κατάλαβα;». Τα είπαμε και στο Α Μέρος της εργασίας.
Με αυτόν τον τρόπο θρέφουν και δυναμώνουν και το απέναντι, ομολογουμένως φριχτό, ντουβάρι των ελάχιστων. Δηλαδή των original ρατσιστών.
Και ανάμεσα σε αυτά τα δύο ντουβάρια των «αντι» απειλείται η συνοχή της κοινωνίας δηλαδή η συλλογική αντοχή μας απέναντι στα δύσκολα. Και σε τελική ανάλυση, η αυτονομία μας, οι αξίες μας, εμείς οι ίδιοι.

2) Οι αντιεμβολιαστές
Οι αντιεμβολιαστές δεν μπορεί να υπάρχουν χωρίς το εμβόλιο. Λογικό. Αφού είναι «αντί» εν σχέσει προς το εμβόλιο.
Όμως σε αυτήν την περίπτωση ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την λογική.
Διότι οι αντιεμβολιαστές υπήρχαν και πριν εμφανιστεί το εμβόλιο. Πριν το εμβόλιο ήταν αρνητές του ιού. Οπότε με το σκεπτικό (!!) αυτό, αφού δεν υπάρχει ο ιός, για ποιόν λόγο να βγει εμβόλιο κατά του ιού (ο οποίος δεν υπάρχει). Άρα το ζήτημα δεν είναι ο άξονας ιός- ασθένεια – θάνατος – πρόληψη, αλλά . . . . . . . κάτι άλλο.
Ακόμα και τώρα που πολλοί λένε ότι υπάρχει ο ιός, μιλούν, ενεργούν και σκέφτονται (;) σα να μην υπάρχει ο ιός. Δεν ασχολούνται με αυτόν, ασχολούνται μόνο με το εμβόλιο.
Γνήσιοι και συνεπείς «αντι».
Και γύρω από αυτό το «αντι» συσπειρώνονται κάποιοι παράξενοι επιστήμονες με επιστημονική γνώση που φτάνει μέχρι την κριτική του εμβολίου και ούτε ρούπι παραπέρα, «δικαιωματιστές» (!) που θεοποιούν την έννοια του δικαιώματος, υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπερασπιστές του συντάγματος και των συνταγματικών ελευθεριών παρέα με καρικατούρες ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, γέροντες «πνευματικοί» που πολεμούν τον διάβολο, αγκαλιασμένοι με γραφικούς αντιχριστιανούς χλαμυδοφόρους αρχαιολάτρεις (;). Και άλλα πολλά σούργελα.
Και όλοι αυτοί ομονοούντες μέσα σε ένα γρανιτένιο σύνολο. Έναν γρανιτένιο παραλογισμό.
Να μην ξαναπούμε ποια είναι η συγκολλητική τους ουσία. Είναι φανερή: Το σκέτο «αντι».

Γεώργιος Καπλάνης