Πριν από πέντε αιώνες ο Νικολό Μακιαβέλι έγραψε τον “Ηγεμόνα”, μελέτη στην οποία δεν υπάρχουν ούτε εκτενείς θεωρητικές αναλύσεις ούτε και η συνηθισμένη ατέλειωτη συν-πλοκή εννοιών και απόψεων, δεν υπάρχει δηλαδή η γνωστή φλυαρία που εξαντλεί τον αναγνώστη. Αναφέρεται συνεχώς στις θεμελιώδεις αρχές και την πρακτική βασιζόμενος συνεχώς στην ανθρώπινη φύση. Στα γραφόμενα του Μακιαβέλι η ανθρώπινη φύση δεν απουσιάζει ποτέ.

Πριν από είκοσι πέντε αιώνες ο Σουν Τσου έγραψε το πασίγνωστο βιβλίο του “Η Τέχνη του Πολέμου”. Και αυτός από τις θεμελιώδεις αρχές περνάει στην πράξη, παραμένοντας σταθερός στην θέαση των πραγμάτων μέσα από την ανθρώπινη φύση.

Για εμάς που ασχολούμαστε με την Επικούρεια φιλοσοφία ο παραπάνω τρόπος σκέψης, που οδηγεί φυσικά στον δικό μας επιλεγμένο σκοπό της ευτυχίας, αποτελεί το αυτονόητο. Δηλαδή τόσο το ανθρωποκεντρικό κριτήριο, όσο και οι πρώτες αρχές – τα περί “ολοσχερωτάτων τύπων” και τα περί συνδυασμού των επί μέρους.

Προσέξτε όμως: Στις Μαρξιστικές αναλύσεις και πρακτικές λείπει από το σύστημά τους ο παράγοντας της ανθρώπινης φύσης. Γι αυτό η μηχανή τους δεν λειτουργεί. και ούτε θα λειτουργήσει ποτέ. Ξεχάσανε να μοντάρουνε στην μηχανή το κεντρικό της γρανάζι. Και όλο απορούν: Τι να φταίει, τι να φταίει . . .που δεν πήγαμε μπροστά;

Δεν λείπει όμως από την στρατηγική της Νέας Τάξης Πραγμάτων: “Κράτησε τους πολίτες φτωχούς και διηρημένους και θα τους έχεις υποταγμένους”.

Γεώργιος Καπλάνης