Θα αναφερθώ συνοπτικά με λίγα λόγια στην Λογική που χρησιμοποιεί η Επικούρεια φιλοσοφία. Ή, ακόμα καλύτερα γενικά στον τρόπο σκέψης της Επικούρειας φιλοσοφίας.

Γιατί τελικά από ένα φιλοσοφικό σύστημα (ας το ονομάσουμε έτσι για να συνεννοούμαστε – δεν πειράζει), στην κοινωνία μένει ο τρόπος σκέψης και όχι το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα.
Και η δράση μας – ημών των Επικουρείων – στο κοινωνικό πεδίο, στοχεύει και στο να αναδείξουμε τον Επικούρειο τρόπο σκέψης ως την πλέον μοντέρνα, επιστημονική και αποτελεσματική μέθοδο σκέψης, όσο και στο να εκτοπίσουμε την χριστιανο – πλατωνική μέθοδο σκέψης, που επικρατεί, και που κατέστρεψε και καταστρέφει την Ελληνικότητα, κατέστρεψε και καταστρέφει τα καλύτερα μυαλά.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Δεν μπορεί κάτι να είναι (Α) και (μη-Α), αυτή είναι η Αρχή της μη αντίφασης. Δηλαδή δεν μπορούμε να λέμε ότι κάτι είναι (Α) και (μη-Α) – προσοχή ! Να λέμε. Γι αυτό ονομάζεται και αρχή της Μη Αντίφασης και όχι της Μη Αντίθεσης. Από το “φημί”, λέγω. Μόνο που για να μας “βγαίνει” αυτή η Αρχή, αυτό το (Α) θα πρέπει να στέκεται ακίνητο και αναλλοίωτο.
Η ιστορία ξεκίνησε από τον Παρμενίδη: Όλα στέκονται ακίνητα και χωρίς να αλλάζουν. Πάνω σε αυτό πατάει η Αρχή της μη αντίφασης του Αριστοτέλη.
Μόνο που ο Ηράκλειτος εδώ τους τα χαλάει. Τα πάντα είναι ρευστά, δεν υπάρχει τίποτε στατικό, τα πάντα κινούνται και αλλάζουν ασταμάτητα. Συνεπώς και αυτό το κάτι, το (Α) βρίσκεται σε μία κατάσταση συνεχούς αλλαγής. Τελείως απλοϊκά, μέχρι να εκστομίσουμε την λέξη άλφα, αυτό έχει μεταβληθεί σε μη-άλφα.
Και το ερώτημα: Η φύση υπακούει στην Αρχή της Μη Αντίφασης; Με άλλα λόγια ο κόσμος πηγαίνει κατά τις γραμμές των συλλογισμών του νού μας; Ο Αριστοτέλης το πίστευε αυτό. Δεν μπόρεσε όμως ποτέ να το αποδείξει. Ούτε και κάποιος άλλος όμως κατάφερε να το αποδείξει. Στον εικοστό αιώνα, πριν λίγες δεκαετίες, οι απόψεις αυτές κατέρρευσαν.
Η Επικούρεια φιλοσοφία είναι ενταγμένη στην μεγαλειώδη παράδοση των Ιώνων φυσικών φιλοσόφων.
Η Επικούρεια φιλοσοφία με την έρευνα της φύσης εξάγει τους κανόνες της λογικής και αντίστοιχα, οι κανόνες της λογικής υπηρετούν την έρευνα της φύσης και συνεπώς και την ατομική μας ευδαιμονία.

ΜΕΘΟΔΟΣ

Σε κάθε περίπτωση ξεκινάμε από το ξεκαθάρισμα του νοήματος των λέξεων και συμφωνούμε πάνω σε αυτό. Διαφορετικά θα παίζουμε με άδειες λέξεις. Είναι απαραίτητο το νόημα της λέξης “να πηδάει στο μάτι”.

Υποχρεωτικός εξ αρχής ο διαχωρισμός ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό.

Στηριζόμαστε στις αισθήσεις. Το κριτήριο του πραγματικού το τοποθετούμε στις αισθήσεις.

Χρησιμοποιούμε τα κριτήρια της αληθείας. Δηλαδή τις αισθήσεις, τα συναισθήματα, τις προλήψεις.

Ο ορισμός δεν ωφελεί, οι θεωρίες για διαίρεση συλλογισμό και απόδειξη δεν βοηθούν. Είναι αρκετό να ακολουθήσουμε την γλώσσα που μιλούν τα πράγματα.

Χρησιμοποιούμε την επιμαρτύρηση και την μη αντιμαρτύρηση για να επιβεβαιώσουμε τις κρίσεις μας.

Χρησιμοποιούμε την αναλογία.

Απορρίπτουμε το νόμο του αποκλειομένου μέσου. Αυτό που επιβάλλει να επιλέξουμε ένα από τα δύο: Α, ή όχι Α.

Ένα αποτέλεσμα μπορεί να προέλθει από διάφορες αιτίες και μια αιτία μπορεί να προκαλέσει διάφορα αποτελέσματα. Η Επικούρεια Λογική είναι λογική των πολλαπλών αιτίων και των πολλαπλών πιθανών ενδεχομένων.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ

Ξεκινάμε από τις πρώτες αρχές και το “άπειρον”, (το απροσδιόριστο). Δηλαδή ξεκινάμε από μία γενική εικόνα χωρίς να βάζουμε όρια στην οπτική μας (πχ την γενική εικόνα μιάς ποδοσφαιρικής ομάδας), ανατρέχουμε στις πρώτες αρχές (πχ στις πρώτες αρχές της φιλίας βρίσκεται η κοινή ωφέλεια).

Παραμένουμε σταθεροί στον σκοπό για τον οποίο κάνουμε την μελέτη.

Εξετάζουμε κατόπιν τα επί μέρους, που πρέπει να τα εξηγήσουμε ως βασιζόμενα σε πολλαπλές αιτίες.

Ερευνούμε με ποιόν τρόπο συνδυάζονται μεταξύ τους τα επί μέρους και το αποτέλεσμα της επίζευξής τους.

………………………………………………………………..

Εισαγωγική ομιλία στην 8η Πανελλήνια Συνάντηση των Επικούρειων στον Όλυμπο 11/7/2015 με θέμα συζήτησης: “Εφαρμογή του επικούρειου κανόνα στην πράξη”, στα πλαίσια των 20ών Προμηθείων.