Το χρήμα υπήρξε αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες
ανακαλύψεις της ανθρώπινης διάνοιας. Εφευρέθηκε σαν μέσο για την
ανταλλαγή και διακίνηση εμπορευμάτων από τους Λυδούς τον 7 ο
αιώνα προ της νέας χρονολόγησης και οδήγησε αρχικά σε άνθηση του
εμπορίου, του πολιτισμού και προήγαγε την ευημερία των ανθρώπων.
Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν το χρήμα στην πορεία του χρόνου
αυτονομήθηκε και από υπηρέτης έγινε αφέντης, δηλαδή από μέσο
εμπορικών συναλλαγών και μέτρο παραγωγικής δραστηριότητας έγινε
αυτοσκοπός.

Το σημερινό χρηματοοικονομικό σύστημα, συνέπεια και
κατάληξη της θεοποίησης του χρήματος, έχει αποσυνδεθεί σχεδόν
τελείως από την παραγωγική διαδικασία και το εμπόριο. Έχει
αυτονομηθεί πλήρως και έχει εκφυλιστεί σε τζόγο που αναπτύσσεται
πλέον σε βάρος της πραγματικής οικονομίας την οποία απομυζά. Και
όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον αναπαραγάγει τον εαυτό του,
εκμεταλλευόμενο την απληστία των ανθρώπων και την έλλειψη
μηχανισμών κοινωνικής άμυνας.

Από μία οπτική έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά έμβιου
όντος. Είναι πλέον ένα ζωντανό τέρας, που ο άνθρωπος δημιούργησε
αλλά έχει πάψει να το ελέγχει! Και σαν ζωντανός οργανισμός επιδιώκει
την επιβίωση, την διάδοση και την αναπαραγωγή του με κάθε μέσο. Το
χρηματοοικονομικό σύστημα, με το ιδεολογικό ένδυμα του
Νεοφιλελευθερισμού, υπηρετείται από μια πλειάδα Πανεπιστημιακών
καθηγητών, Ιδεολογικών καθοδηγητών , στρατευμένων
δημοσιογράφων και άλλων διαμορφωτών της κοινής γνώμης,
Πολιτικών, Τραπεζικών στελεχών, χρηματοοικονομικών συμβούλων,
χρηματιστών, κ.ά. αλλά η ύπαρξή του δεν ανάγεται σε αυτούς, οι οποίοι
και γίνονται αναλώσιμοι όταν το Τέρας δεν τους έχει πια ανάγκη, ή αν
κάποια στιγμή κάποιος από αυτούς στραφεί εναντίον του. Το

2

παράδειγμα του πρώην Διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν είναι
χαρακτηριστικό.

Κάτω από αυτήν την οπτική είναι μάλλον αφελές να αναζητά
κανείς τους κεφαλαιοκράτες, τους τραπεζίτες, τους μασόνους τον
Σόρος, την λέσχη Bildenberg και άλλους εξωτικούς που κρύβονται πίσω
από την κρίση της οικονομίας, της κοινωνίας και των θεσμών και κινούν
μυστηριώδη νήματα. Το Τέρας απλά τρέφει αυτούς που το τρέφουν,
στα πλαίσια αυτού που στην βιολογία ονομάζουμε συμβίωση. Και θα
τους καταστρέψει χωρίς δισταγμό αν πάψουν να το κάνουν ή
προσπαθήσουν να το ελέγξουν.

Είναι ένα παράσιτο στα σπλάχνα των κοινωνιών που για να
επιβιώσει απομυζά πολύτιμους πόρους και τις οδηγεί στον μαρασμό,
την διάλυση και τον θάνατο. Είναι μια πανδημία που εμφανίζεται με το
ιδεολόγημα της παγκοσμιοποίησης, που ευνοεί την διάδοση και την
αναπαραγωγή του.

Και αν η απληστία της ανθρώπινης φύσης η αλαζονεία και η
δίψα για εξουσία αποτελούν την γενεσιουργό αιτία του φαινομένου, η
εξέλιξη του δεν είναι πλέον στον έλεγχο κανενός!

Όπως κάθε παράσιτο, έτσι και το τέρας που δημιουργήσαμε,
θα αποβιώσει μόνο αφού προκαλέσει τον θάνατο του ξενιστή του!
Δηλαδή της κοινωνίας όπως τουλάχιστον την ξέρουμε.

Πως θα αντιδράσουν οι κοινωνίες στον κίνδυνο διάλυσης τους
από το παράσιτο; Το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση του
κινδύνου που διατρέχουν. Δύσκολο επίτευγμα αφού το τέρας ελέγχει τα
μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα κέντρα εξουσίας. Όπως ένα ερπετό
μπορεί με το δηλητήριο του να ναρκώσει και να ακινητοποιήσει το
θύμα του πριν το κατασπαράξει έτσι και το Τέρας αποκοιμίζει,
αποπροσανατολίζει και ρίχνει τις άμυνες της κοινωνίας που πρόκειται
να καταστρέψει.

Απαιτείται λοιπόν ένα ισχυρό Σοκ, ικανό να αφυπνίσει μια
κρίσιμη μάζα πολιτών, που θα εξεγερθεί και θα παρασύρει με την σειρά
της το σύνολο της κοινωνίας και που θα οδηγήσει σε βαθιά

3

αμφισβήτηση και ανατροπή του Πολιτικού και Οικονομικού
κατεστημένου που υπηρετεί το Τέρας.

Ότι και να αντιπροσωπεύει αυτό το Σοκ και όποια μορφή και
αν έχει, δεν μπορεί παρά να έχει χαρακτηριστικά πολέμου. Γιατί μόνο ο
πόλεμος καταλύει μια υπάρχουσα κατάσταση και μπορεί να
επανεκκινήσει μια κοινωνία σε νέες βάσεις. «Πόλεμος πατήρ πάντων.
Πάντων μεν Βασιλεύς» όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος.

Το πρόβλημα είναι ότι το αποτέλεσμα του πολέμου είναι
αβέβαιο και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τύχη. Μπορεί να
προκαλέσει μια επανεκκίνηση αλλά όχι απαραίτητα την επιθυμητή,
ενώ μπορεί επίσης να οδηγήσει σε καταστροφή της ανθρωπότητας. Το
φάρμακο μπορεί να θεραπεύσει την κοινωνία, αλλά μπορεί επίσης να
μην λύσει το πρόβλημα, ή να χειροτερέψει τα πράγματα ακόμα και να
την σκοτώσει.

Είναι ακόμα γεγονός, ότι και η προσπάθεια επιβολής της
παγκοσμιοποίησης, απαραίτητης προϋπόθεσης για την διάδοση της
Πανδημίας του Νεοφιλελευθερισμού, οδηγεί επίσης σε πόλεμο. Έναν
πόλεμο με απρόσμενες συνέπειες βραχυπρόθεσμες αλλά και
μακροπρόθεσμες για τις κοινωνίες που έχουν αλωθεί από το Τέρας. Το
βλέπουμε στην σύγκρουση της Ουκρανίας και την απειλούμενη
κατάρρευση των κοινωνιών της Ευρώπης. Και ίσως αυτό να επιφέρει
τελικά και την αφύπνισή τους και να κινητοποιήσει το ανοσοποιητικό
τους σύστημα, αν δεν προλάβει να τις καταστρέψει.

Πολλοί μιλάνε σήμερα για την μεγάλη επανεκκίνηση της
ανθρωπότητας. Οι δούλοι του Νεοφιλελεύθερου Τέρατος
ευαγγελίζονται στην πραγματικότητα ένα δυστοπικό μέλλον μιας
παγκόσμιας κυρίαρχης ολιγάνθρωπης Ελίτ, που θα υπηρετεί και θα
θρέφει το Τέρας με τον ιδρώτα, την σάρκα και το αίμα μιας τεράστιας
ομογενοποιημένης ανθρώπινης μάζας, αποχαυνωμένης, χωρίς ρίζες,
χωρίς μνήμη και χωρίς προοπτική, απόλυτα ελεγχόμενης, σε
αντάλλαγμα της πολυτελούς διαβίωσής που θα προσφέρει το Τέρας
στους λίγους εκλεκτούς υποτακτικούς του. Μιας ανθρωπότητας

4

βυθισμένης στο matrix μιας εικονικής πραγματικότητας, που θα
καλύπτει τον πραγματικό εφιάλτη!

Είναι προς το συμφέρον το δικό μας και των παιδιών μας να
αντιπαραβάλλουμε το δικό μας μοντέλο για μια μεγάλη επανεκκίνηση
μιας Δημοκρατικής κοινωνίας θεσμικά ισχυρής που θα σέβεται την ζωή
την αξιοπρέπεια και την ελεύθερη βούληση και έκφραση των πολιτών,
αλλά θα θέτει εμπόδια στην απληστία και την αλαζονεία εκείνων που
θα αναπολούν την αναγέννηση του Τέρατος. Μιας κοινωνίας που οι
πολίτες της θα έχουν την στοιχειώδη φρόνηση και γνώση να ιεραρχούν
τις πραγματικές τους ανάγκες και να τις καλύπτουν με τις δικές τους
προσπάθειες και σε συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό με τους
άλλους ανθρώπους στα πλαίσια του Κοινωνικού Συμβολαίου, πολύτιμη
παρακαταθήκη του Ελληνικού Διαφωτισμού και της Φιλοσοφίας του
Επίκουρου.

Για άλλη μια φορά στην ιστορική πορεία ο Ελληνικός
Πολιτισμός, το θεμέλιο του Δυτικού πολιτισμού, θα κληθεί να
αναμετρηθεί με την βαρβαρότητα. Την βαρβαρότητα του τέρατος του
Νεοφιλελευθερισμού, του καρκινώματος που τρώει τα σπλάχνα των
Δυτικών κοινωνιών, αλλά και της βαρβαρότητας του Αυταρχισμού της
Ανατολής. Και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου δεδομένο. Συλλογικά
και ατομικά θα πρέπει να επιλέξουμε σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε και
σε τι κόσμο θα ζήσουν τα παιδιά μας. Και η ευθύνη της επιλογής
βαρύνει αποκλειστικά εμάς όπως και ο Αγώνας για την επιβολή της!