Διαφωνώ με τις διαπιστώσεις αυτές.

1) Σχετικά με την “παγκόσμια δομική κρίση”.

Η Ελλάδα ήταν στο περιθώριο της παγκόσμιας δομικής κρίσης. Εν μέσω της κρίσης του 2008, η Ελλάδα θεωρήθηκε σχετικά ασφαλές καταφύγιο και γι’ αυτό κεφάλαια από το εξωτερικό κατέφυγαν στις Ελληνικές τράπεζες.
Η Ελλάδα ειδικότερα, ήταν θύμα κυρίως της δομικής κρίσης του Ευρωπαϊκού συστήματος, δηλαδή της Γερμανίας.
2) Σχετικά με “κερδοσκοπία / εξάντληση των φυσικών πόρων” κ.λπ.

Οι πόροι της Ελλάδος, δηλ. η γεωργική μας παραγωγή, ο τουρισμός και τα ορυκτά δεν αντιμετώπισαν κίνδυνο εξάντλησης. Οι ελιές θα παράγουν συνέχεια, η θάλασσα και ο ήλιος θα υπάρχουν και τα ορυκτά προς το παρόν δεν δείχνουν εξαντλούμενα.

3) Σχετικά με “ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός της σπέκουλας / φούσκα”

Κατά τη γνώμη μου ο “χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός” δεν προκάλεσε ούτε δυσκολίες, ούτε κρίση. Το να συγκεντρώνει μία τράπεζα τις αποταμιεύσεις της κοινωνίας (χρήματα) και στη συνέχεια να τις δανείσει (πίστωση) σε έναν βιομήχανο για να κατασκευάσει εργοστάσιο, δεν δημιουργεί κρίση. Σαφέστατα αυτή η κρίση δεν προήλθε από αυτό. Αυτό είναι σίγουρο 100%.
Δεν δανείστηκαν οι αποταμιεύσεις της κοινωνίας. Είναι ελάχιστες μπροστά στα χρήματα που “δημιουργήθηκαν” από το τίποτα.
Ο καπιταλισμός προϋποθέτει κεφάλαιο – εργασία – παραγωγή προϊόντων – κέρδος – υπεραξία.
Ο χρηματοοικονομικός τομέας όμως (και όχι χρηματοπιστωτικός) δεν χρειάζεται τίποτε από τα παραπάνω. Δεν χρειάζεται ούτε τις αποταμιεύσεις της κοινωνίας, ούτε εργοστάσια, ούτε εργάτες, ούτε προϊόντα. Δεν χρειάζεται ούτε τα χρήματα της υπεραξίας από την εκμετάλλευση του εργαζόμενου. Προτιμά να τα τυπώνει μόνος του. Και μάλιστα όσα θέλει – πολλαπλάσια της υπεραξίας.
Το σύστημα που δίνει στους τραπεζίτες το μονοπώλιο της δημιουργίας και της εμπορίας του χρήματος είναι το πρόβλημα.
Στρατηγική του είναι να δημιουργεί χρέη, δηλαδή δούλους.
Έτσι όλοι είναι χρεωμένοι. Και πιο πολύ η Ελλάδα, λόγω του Ευρωπαϊκού συστήματος.

Κατά την γνώμη μου.

Γεώργιος Καπλάνης